Met het album Five Man Acoustical Jam was Tesla de trend eigenlijk voor. MTV was weliswaar al begonnen met MTV Unplugged, maar een enorme hit was het nog geenszins. Bij veel bands die later bij de hype aanhaakten was het voor mijn gevoel toch vaak vooral een opgewarmd prakje. Uitgerekend de blue collar hardrockers met de gestaag doordenderende elektrische gitaren wisten er een coherent album met een eigen smoel van te maken. Ter gelegenheid van de dertigste verjaardig van het album besloten ze nog een keer zo’n album te op te nemen. In de Abbey Road Studios in Londen werd Five Man London Jam opgenomen.
Een deel van de tracks stond ook al op het eerste album. Comin’ Atcha Live/Truckin’ (Truckin’ van Grateful Dead), We Can Work It Out (The Beatles) en de song die het eerste album zijn naam gaf, Signs van de Canadese band Five Man Electrical Band. Verder komen ook de eigen tracks Paradise en Love Song terug. De overige acht tracks zijn van de zeven studioalbum die ze sindsdien hebben gemaakt, met de nadruk op het laatste album, Shock, met drie nummers.
Er is net als de vorige keer niet nadrukkelijk een greatest hits-show van gemaakt. Eén duidelijk verschil is er wel. Five Man Acoustical Jam was een van die albums die klinkt alsof je wat verderop in de zaal staat. Een dergelijk livegeluid moet je liggen, maar ik ben er een liefhebber van. Five Man London Jam klinkt wat traditioneler, alsof je er bovenop staat. Niet slechter, wel anders. Wat wel hetzelfde is, is de manier waarop ze de gitaararrangementen hebben aangepast voor de akoestische setting. Dat en het raspende stemgeluid van Jeff Keith waren toen al de reden dat het zo goed werkte en dat is dus ook hier het geval. Five Man London Jam mag dan in eerste instantie een herhalingsoefening lijken, het is wel een heel geslaagde herhalingsoefening.
Tesla website