Vanavond begeef ik mij naar de 013 voor een avondje folkpop. Een genre wat momenteel hip is en waarin veel bands meeliften: Mumford and Sons en Ben Howard zijn hier goede voorbeelden van. En ook Tessa Rose Jackson, die ik vanavond voor het eerst live ga zien. Ik ken haar van een enkel nummer, maar mijn aanwezigheid is voornamelijk gebaseerd op diverse aanbevelingen dat het erg de moeite waard is om haar live te zien. Veel deja-vu gevoel in de setlist ga ik dus niet hebben, ze mag mij gewoon proberen te overtuigen met haar live show…
Het lijkt wel of velen pas in de laatste minuten voor aanvang de weg naar binnen gevonden hebben, want opener Inlakech kijkt tegen een niet overvolle maar wel leuk gevulde zaal aan. Van deze Tilburgse zesmansformatie is de innemende Nienke Lohuis de frontvrouw. Toch blijkt dat zij niet de centrale spil in het optreden is: naarmate het optreden vordert en er blaasinstrumenten en een trekzak bij betrokken worden, neemt de diversiteit in muziekstijlen toe en wordt duidelijk dat het niet om een zangeres gaat die begeleid wordt door een 2e zangeres en een band, maar dat hier het geheel duidelijk meer is dan slechts de optelsom. Ze definiëren hun muziek als ambient folk op de facebook pagina, maar dat dekt de lading maar gedeeltelijk. Folk, rock, een vleugje blues & jazz: als je goed luistert is het een mengelmoesje van veel. Maar geen rommelig mengelmoesje, eerder een indrukwekkend mengelmoesje. Zeker wanneer de nummers meerstemmig gezongen worden. En met meerstemmig bedoel ik niet alleen Shanna die als 2e zangeres meedoet, maar gewoon de hele band. Een verassend en zeker indrukwekkend optreden. Deze band wil ik nog wel eens vaker tegenkomen!
Om eerlijk te zijn heeft ze daar maar een paar nummers voor nodig. Het is gewoon een genot om te zien hoe deze jongedame zich duidelijk als een vis in het water op het podium voelt. Eerste opmerking is voor de aanwezigen om een stuk naar voren te komen en de afstand tot het podium te verkleinen. De setlist van een uur wordt onderbroken door wat korte intermezzo’s. Waarin ze vertelt dat ze een nummer gaat spelen dat ze schreef toen ze 20 was. Toen ze oud en wijs was. Maar, zo vertelt ze, nu is ze 21 en een stuk ouder en wijzer, en kijkt ze heel anders terug naar ‘toen’. Of waarin ze vertelt dat ze haar bijna eerste geschreven nummer gaat spelen. Met de nadruk op bijna. Want haar echte eerste geschreven nummer wil ze ons niet aandoen…
Bij een aantal nummers begeleidt ze zichzelf op gitaar of basgitaar. Wanneer ze deze laatste niet bespeelt, wordt-ie afgegeven. Ook bij dit optreden worden insrumenten veelvuldig gewisseld, wat de afwisseling zeker bevordert.
Als het publiek het er nog niet mee eens is dat ze stopt, volgt er uiteraard nog een toegift. En hierin doet ze iets, wat ik vaker heb gezien. Maar wat ik wel kan waarderen: een artiest die de PA even laat voor wat ’t is, en helemaal unplugged gaat spelen. En de zaal die de hele avond eigenlijk al behoorlijk stil is geweest wordt nu helemaal muisstil. Onder het licht van 1 enkel spotje (en vele telefoons die haar filmen) een kleine drie minuten het meest intieme momentje van het optreden. Om vervolgens nog eenmaal met vol gas en complete band er een punt achter te zetten.
Folkpop kan toch zo veel beter klinken dan deze eigenlijk best wel commerciële benaming doet vermoeden. Ik ben overtuigd van de live kwaliteiten van deze dame en haar band! En als puntje op de i was de opener van het zelfde verassingsniveau!
