Hoge schoolmuziek voor progressieve metalliefhebbers. Iets minder dan een jaar geleden heb ik TesseracT al mogen zien in TivoliVredenburg in Utrecht. Vanavond speelt de band een nagenoeg vergelijkbare set in Doornroosje in Nijmegen. Vreemd genoeg blijkt ook nu weer dat de zang van Daniel Tompkins het openingsnummer Natural Disaster nodig heeft om echt op gang te komen. De cleane zang, het intense brullen en het melodieus spelen met hard – zacht vraagt veel van zijn stem maar zeker ook van de geluidsman. Om de zang goed in de mix te krijgen en te houden vraagt door al die wisselingen nogal wat. Dat lukt vanavond net iets minder goed dan tijdens het optreden in Utrecht. Een heel klein smetje op een verder indrukwekkend optreden. Ook van Daniel, want zijn veelzijdige stem blijft ondanks het kleine genoemde smetje overtuigen. Daarnaast is het vooral met net zoveel verbijstering aanhoren hoe strak de band speelt. Het geluidsvolume is vanavond lekker voelbaar. Het is hard maar niet te hard. Wat opvalt is dat, hoe moeilijk sommige stukken ook te spelen zijn, de groove nooit wordt vergeten. Het spelen met stereogeluid op de speakers komt lekker binnen. Het is vreemd genoeg erg makkelijk headbangen en meebewegen op zwaar aangezette gitaarstukken, inventief pompende baslijnen en een drummer die tempowisselingen eruit laat zien alsof het geen enkele moeite kost. De band is na een lange toer uitstekend op elkaar ingespeeld. Natuurlijk staat de laatste studioplaat War Of Being het meest centraal. Naast het eerder genoemde Natural Disaster komen Echoes, Legion, Sacrifice, Tender en War Of Being voorbij. Sonder is goed vertegenwoordigt met Juno, King, Smile en The Arrow. Of Mind – Nocturne van Altered State staat net als vorig jaar ook nog op de setlist. Afsluiter is het verrassende Concealing Fate, Part 1: Acceptance. Accepteren dat de avond voorbij is kan ik niet. Daarvoor was dit optreden weer veel te goed. Enige troost is dat er na deze intensieve toer eindelijk ruimte ontstaat voor een nieuwe plaat. Hoop ik…
Ik had al in eerdere recensies van Rockportaal gelezen dat deze Franse band de zanger heeft ingeruild voor een zangeres. Camille Contreras geeft Novelists een nieuwe dimensie. Ze kan melodieus heel goed en rustig zingen maar haar brullen doet niet onder voor een mannelijke zanger. Soms mist ze een beetje de power om over al het live geweld van de band te komen. Die afstelling had, zeker bij haar melodieuze zang, wel iets beter gemogen. Niet dat het al teveel stoort want daar is de moderne metal veel te aanstekelijk voor. Het in de afgelopen jaar opgenomen Prisoner, Mournig the Dawn, All For Nothing, Coda en Turn It Up, te vinden op Youtube, laten goed horen wat Camille in haar mars heeft. Het publiek voor het podium weet dit dan ook goed te waarderen. Het beweegt en springt mee alsof het bijna de headliner is. De band klinkt wat minder strak in de gitaarriffs dan het hoofdprogramma maar de band moet het dan ook vooral hebben van energie en power. De gitaarsolo’s van Novelists verraden een liefde voor traditionelere metal. Verder is het vooral een fijne brok energieke moderne metal die we voorgeschoteld krijgen.
Als voorproefje van al dit magische geweld krijgen we het instrumentale gezelschap The Omnific opgediend. De Australiërs weten complex nog complexer te maken. De breaks vliegen ons om de oren. Net als je denkt dat de band wel heel veel technisch geweld op je afgooit begint er een elektronische beat te overheersen. De hilarische drummer houdt het niet langer achter zijn drumkit en verzorgt een nogal…euh… opvallend dansje voor op het podium. Heerlijke humor! Net als zijn aankondigingen heerlijk doorspekt zijn met humor en een Australische tongval. Dat de band verder bestaat uit twee bassisten wordt al snel vergeten. De hoogste noten lijken soms net een wat laaggestemde gitaar. Het is erg goed gedaan maar na vijf nummers intensief technisch instrumentaal geweld is het ook wel goed geweest.
Tot slot; enige minpuntje van de avond is de lichtshow. Het ziet er uitstekend uit maar omdat het licht alleen achter de muzikanten staat zien we als publiek meestal slechts schimmen. Het zal aan mij liggen maar ik wil graag bandleden zien spelen op een podium bij een live optreden. Ik wil het maar gezegd hebben 😉