De band lanceerde eerder al twee albums (One, Altered State) en twee EP’s (Perspective, Concealing Fate) en stond op het podium met de Devin Townsend Project en Between The Buried And Me. Voor het livealbum Odyssey hebben ze opnamen gemaakt tijdens de 42 avonden in Europa en Rusland en deze samengesmeed tot één geheel bestaande uit elf nummers. In de mix merk je nauwelijks dat er op verschillende plaatsen is opgenomen. Het geluid klinkt wel wat hol en ‘blikkerig’. Dat had van mij veel voller en krachtiger gemogen.
Zoals al eerder gezegd spelen polyritmische elementen een grote rol in de nummers van TeseracT en dit gaat niet ten koste van de nummers zoals te horen is in The Impossible (Concealing Fate Part III), Origin (Concealing Fate Part III) en Of Matter Proxy. De zang van Daniel Tompkins is veelzijdig. Zijn stijl ligt soms in het lijzige zoals in het openingsnummer Singularity. In Perfection (Concealing Fate Part IV) heeft het daarentegen iets weg van het stemgeluid van Steve Hogarth. Dit melodieuze nummer kent overeenkomsten met het Marilliongeluid mede door zijn stemgebruik. De stijlwisseling in Perfection is verrassend. De ritmesectie lijkt te besluiten om een funky-achtige groove te gaan spelen. De gitaar kan natuurlijk niet achterblijven en funky’t lekker mee. Die groovende stijl komt vaker voorbij op het album. Odyssey eindigt met Acceptance (Concealing Fate Part I). Het nummer start vrij heftig met een stevige zangpartij, iets dat ook The Impossible sierde en voor de nodige variatie zorgde. Acceptance zakt echter een beetje in. Voor mij wel een hele positieve afsluiter van het album.
Over de hele linie is het goed luisteren naar TesseracT. In alle nummers zit echter voor mij over de hele linie te weinig diepgang, kracht en afwisseling en daardoor krijgt TesseracT het op Odyssey bij mij niet voor elkaar om continu geboeid (of verrast) te worden.
