En daar kan ik me iets bij voorstellen, want toen ik in de gelegenheid was om TesseracT live te mogen aanschouwen werd ik al meegezogen in de muzikale reis die de band mij voorschotelde. Tijdens dit concert vervaagde de wereld om me heen en bevond ik mij in een persoonlijke bubbel (dat toen nog geen vies en/of beladen woord was) met een denkbeeldige verbinding met het podium.
Tijdens PO R T A L S krijgt de luisteraar composities voorgeschoteld die het gehele oeuvre van de band omspannen en de veertien gekozen en aangeboden composities zorgen samen voor meer dan twee uur livemuziek. Voor deze review ben ik uitgegaan van de auditieve ervaring die door TesseracT is voorgeschoteld. En dat is een aardige zit die op de een of andere manier nergens gaat vervelen. Het is alsof je bij het beluisteren van de complete show door een auditief museum mag wandelen waar de muzikale landschappen zich aan je ontlokken en je meenemen in het verhaal dat ze uitbeelden. Zelfs bij Of Matter, Concealing Fate Parts 1, 2 en 3, Beneath My Skin en Of Energy die gezamenlijk al bijna een uur duren blijf je geboeid luisteren en iedere keer weet de band door de diverse wendingen en verrassende muziekpartijen decors te scheppen waarin details zich onthullen en daarna weer verscholen gaan en opgeslokt lijken te worden door het muzikale landschap waarin ze gedijen. Het palet verandert voortdurend en biedt de luisteraar heftige (progressieve) stukken muziek maar vooral dikke grooves die gecomplementeerd worden door de wisselwerking tussen zang en de muzikale ondersteuning in de composities. En voor mij ligt, bijvoorbeeld zeker in Concealing Fate, die sterke progressieve structuur in mijn aandachtsgebied.
TesseracT weet echter sferen neer te zetten die niet louter aan de geroutineerde progliefhebber besteed zijn. De wat easyflowsferen die een George Michael ook mooi kon vatten in zijn latere werk zijn aanwezig en aan de andere kant ligt in de onregelmatigheid van Juno een basis waar de duivel een funky groove in kan herkennen. Kenmerkend voor TesseracT is voor mij dat iedere individueel lid van de band van onschatbare waarde is en de aandacht krijgt in het spel op de composities op P O R T A L S. In Cages krijgt bijvoorbeeld het basgeluid net even die extra ruimte die het verdient. En ook in Dystopia is de bas een instrument dat voor het extra accent zorgt in de sterk groovende progressieve basis die toch met een toegankelijke melodie is verrijkt. Het rustmoment in de compositie zorgt daarbij weer voor de nodige spanning.
In tegenstelling tot de bas die een groove kan bepalen, heeft in Eden juist het gitaarspel de functie hiervan overgenomen. Wat verfrissend is om te horen.
De keuze voor de composities die het oeuvre van de debuutEP uit 2010 tot het album Sonder uit 2018 omhelzen zijn mooi geplaatst en evenwichtig neergezet.
De show is daarmee uitermate goed in balans en biedt de luisteraar sowieso een stuk muziek waar je alleen maar van kan watertanden. Ga er daarom even rustig voor zitten. Zet je telefoon uit en zorg dat je schoonmoeder je de komende uren (niet op het verkeerde moment) kan storen en dompel je onder in de muzikale rivier die P O R T A L S heet.