In een goed gevulde Ronda in TivoliVredenburg staat de band die dé plaat van 2023 uitgebracht heeft. De Engelse progressieve rockband TesseracT laat vanavond ook live horen en zien dat ze tot grote hoogten zijn gestegen.
TesseracT laat er vanavond dan ook geen gras over groeien. De interactie met het publiek is tot een minimum beperkt. De band speelt het ene na het andere nummer zonder echte pauzes. Dat maakt dat de Engelsen vooral laten zien dat men bijzonder strak en inventief samenspeelt. Meest opvallend is dat de drumpartijen in tegenstelling tot al die technische hoogstandjes vooral losjes gespeeld worden. Het ziet er makkelijk uit wat Jay Postones laat zien maar zijn drumspel zit behoorlijk vernuftig in elkaar. Wat het daarnaast opvalt is het samenspel tussen de bas en elektrische gitaren. Dat klinkt regelmatig staccato. De veranderingen in aanpak zijn vaak pas echt te horen in het kleinste detail. Het is net die kleine aanslag meer of minder die het zo indrukwekkend maakt. De grote roerganger is zanger Daniel Tompkins. Alleen bij de start is het even wennen. Voor hem maar vooral ook voor ons, de luisteraars. Daniel zingt namelijk zonder (al teveel) ondersteuning. Daardoor komt zijn stem bij de eerste regels nog wat kaal over. Dit staat in schril contrast tot wat op hun laatste plaat War of Being te horen is. Die gelaagdheid in zang wordt achterwege gelaten. Feit is echter dat Daniel vanavond uitstekend bij stem is. Dat is gezien de diversiteit in melodie, schreeuwen, krijsen en gevoelig zingen een absolute must. Daniel staat daarmee terecht in het middelpunt van de aandacht. Hij is de enige die het contact zoekt met het publiek. Voor het overige is het vooral indrukwekkend doordenderen. Met dank aan een fantastisch geluid en een uitgekiende set aan nummers. TesseracT kiest er namelijk niet voor om alleen nieuw werk te spelen maar weet een prima mix te spelen van oud (Of Mind – Nocturne, King, Smile, The Arrow, Dystopia) en nieuw (Natural Disaster, Echoes, Legion, The Grey, War of Being). Een uitstekend en hoogstaand optreden die met Concealing Fate part I Acceptance en II Deception een perfecte toegift krijgt.
Grote verrassing van de avond is wat mij betreft het Duitse Unprocessed. Hun technische vaardigheden en de muziek die ze spelen kennen veel raakvlakken met het hoofdprogramma. Hoewel de (samen)zang soms iets teveel gruntachtig schreeuwen is weet de band naarmate de nummers verstrijken de aandacht te trekken met inventieve breaks en goede nummers. De afwisseling in cleane zang en geschreeuw komt naarmate de set vordert steeds beter in balans. Bovendien weet de innemende frontman het publiek compleet in te pakken. Waar het op plaat vooral stevig raggen is weet Unprocessed dit live om te zetten naar melodie vol met technische krachtpatserij.
De eerste band van de avond zorgt voor een soort van onnavolgbare jazz-metal. The Callous Daoboys zijn een gezelschap die duidelijk houdt van korte en snelle breaks en overgangen. Het komt live niet bepaald tot haar recht. De violiste is niet echt te horen. De zang is wanneer hij krijst goed te horen maar bij de melodieuze stukken wordt dat een stuk moeilijker. Soms weet de band een aanstekelijke riff te produceren. De band doet dan al snel veel te veel moeite om dit na korte tijd weer om te zetten in een andere melodie of break. Het maakt de muziek (te) chaotisch. Iets langer vasthouden aan een bepaalde stijl zou beter zijn. Van mij mag het best inventief en met veel breaks en wisselingen maar dit is de overtreffende trap. Iets teveel van het goede om echt aansprekend te zijn.