De naamgever is de zanger, toetsenist, voornaamste songwriter en producer. De andere drie zijn relatief nieuw en hier voor het eerst te horen op een studioalbum van de band: gitarist Anthony Basini, bassist Cliff Warren en drummer Pablo Ranlett-López. Als proginvloeden noemen ze Rush, Pink Floyd, King Crimson, Porcupine Tree en Opeth. Dat zal ongetwijfeld zo zijn, maar in de muziek hoor je dat niet echt terug. Het is juist prog die sterk tegen de pop aanleunt. Dat heeft deels te maken met het stemgeluid van Clift. Hij is een prima zanger, maar zijn stem is vrij hoog en heeft op het eerste gehoor weinig diepte. Dat heeft wel gevolgen voor het geluid van een rockband.
Zoals gezegd is het vooral popprog. In Bet On Zero is er een zevenmans brassband aan toegevoegd – en een trombonesolo!-, wat het wel een beetje richting het poppyer werk van Diablo Swing Orchestra trekt. Het is met dik tien minuten de langste song en laat horen dat ze heel wat in huis hebben. Heel representatief voor de stijl is Bet On Zero echter niet. Bij twee songs is er een strijkkwartet te horen. Luister eens hoe het strijkkwartet in de ballad The Color Of Flight is gebruikt! Het is niet een strijkkwartet als een soort synthesizer. Integendeel, met de subtiele percussie en de akoestische gitaar zit je tegen de chamberprog aan. In Rise is de achtergrondzang heel prominent en zijn ze net het poppy neefje van Haken.
The Age Of Misinformation is per saldo een typische progplaat. De poppy elementen en de stem van Clift wijken echter af van wat gebruikelijk is en dat kan voor of tegen de band werken. Het kostte mij wat tijd om eraan te wennen, moet ik zeggen. De variatie van het album, in de instrumentatie en in de (op Bet On Zero na) voor progbegrippen korte songs maakten echter dat ik het steeds meer ging waarderen als een eigen geluid. En dan blijkt dat opvallende stemgeluid van Clift ineens het element dat al die stijlen samenbrengt. Voor wie van vage progassociaties houdt: dit album bracht me er toe de afgelopen weken Agent Cooper en Sun Domingo weer eens uit de kast te trekken.
The Age Of Information is uitstekende popprog. De instrumentatie is dik voor elkaar zonder overdreven technisch vertoon en het zijn vooral de songs en de arrangementen die dit album ruim boven de middelmaat uittillen. En dat is in dit genre minder vanzelfsprekend dan je zou hopen.