The Agonist – Eye Of Providence

Het was een schok toen Angela Gossow bekend maakte dat zij Arch Enemy als zangeres ging verlaten. Het was een geruststelling dat de band achter de schermen al lang voorzien was van een nieuwe zangeres die alle aspecten van het metalzingen beheerst. Alissa White-Gluz werd aan het publiek met veel onthaal gepresenteerd. Het verdient echter niet de schoonheidsprijs hoe het allemaal zo gelopen is. De Arch Enemy-aanhang gerustgesteld, terwijl  het Canadese The Agonist achterbleef zonder zangeres en tevens mede-oprichtster. Danny Marino besloot het heft in eigen hand te nemen en niet af te wachten en vond via het internet Vicky Psarakis. Vicky blijkt in de band te passen en The Agonist maakt een geslaagde doorstart met Eye Of Providence, het alziende oog.
De dertien nummers zijn gestoeld op een stevige melodische deathmetalbasis zoals in het nummer Gates Of Horn And Ivory en de single My Witness You Victim, waarin een retestrakke riff halverwege het nummer keihard binnenkomt. Vicky laat horen dat zij niet zomaar de stem van The Agonist heeft mogen zijn. Haar bereik lijkt ondefinieerbaar. Ze gromt en grunt als een stevige vent, maar zingt daarnaast ook loepzuiver en alles wat daar tussenin  zit. Met het grootste gemak schakelt ze van de ene stemtechniek naar de andere. Luister hiervoor maar eens naar Architects Hallucinate. Het karakteristieke geluid van The Agonist wordt echter ook meermalen doorspekt door wat oosterse tinten in I Endeavor of door gotische invloeden in Faceless Messenger en Perpetual Notion. The Agonist laat hier horen dat zij enerzijds deze muziekstijl beheersen, maar absoluut niet zomaar een female-frontedmetalband zijn.
Qua snelheid en sfeer is er het nodige te beleven in A Necessary Evil. Het nummer gaat energiek en snel van start waarbij de zang wat onheilspellend naar voren komt. Muzikaal gezien geldt hier de ‘wet van de geordende chaos’. Het varieert van melodisch naar tegendraads onevenredig. Kenmerkend voor de kwaliteit van gitarist Danny Marino. Eenzelfde concept vinden we terug in Follow The Crossed Line. Iedere luisterbeurt lijken, door de veelzijdigheid, ritmes te verschuiven en komen verstopte details naar de oppervlakte. Mede verantwoordelijk voor de voortgang van het nummer is drummer Simon McKay. Ook in Disconnect Me weet hij flink uit te pakken en daardoor het fraaie gitaarwerk te laten resoneren.
Het zou me niets verbazen wanneer The Agonist ook een festivalpubliek weet te vermaken met The Perfect Embodiment. Dit niemendalletje gaat het voor een wat meer gemêleerd publiek goed doen. In het verlengde hiervan ligt As Above So Below. Een nummer dat melodisch ook een groter publiek zal aanspreken, maar daarnaast nog wel de gretigheid en de veelzijdigheid in zich heeft die Eye Of Providence al heeft laten zien.
En dan nog heel even trapt ook The Agonist op de rem  in A Gentle Disease. In een prachtige akoestische gitaarsetting wordt je meegenomen in een waanwereld waarin het zuivere stemgeluid van Vicky de aanzet is tot een sferische ballad die uitmondt in een ingetogen outtro.
Het heeft nu drie jaar geduurd voordat Eye Of Providence opgenomen werd en dat omdat Danny Marino na het vertrek van Alissa White-Gluz niet bij de pakken neer ging zitten en het heft in eigen hand nam. Met Vicky maakt The Agonist een uiterst goede ‘doorstart’ met een uiterst geraffineerd en veelzijdig melodisch deathmetal-album.