The Americans – I'll Be Yours

Online hebben ze concurrentie om de aandacht van de gelijknamige televisieserie, maar de naam had niet passender gekund. De uitstraling is nóg meer blue collar dan Bruce Springsteen, met in stijl bovendien nog een flinke hap van vóór de Depressie, hun muziek is Amerikaanser dan Amerikaans en de teksten gaan over de worstelingen in het leven van de gewone man. Klein detail: die uitstraling is verre van toevallig.
Regisseur Robert Redford maakte een serie over het ontstaan van de Amerikaanse folk en blues onder de titel American Epic. Voor het muzikale gedeelte schakelde Redford T Bone Burnett en Jack White in, die op hun beurt een soort huisband samenstelden voor eigen uitvoeringen en het begeleiden van gasten in de serie. Dat werden Patrick Ferris op gitaar en zang, Jake Faulkner op staande bas en Zac Sokolow op gitaar, die zelf al met oude blues en folk bezig waren. Ze waren daarom ook geknipt om in de serie bijvoorbeeld gebruik te maken van oude opnametechnieken.
Inmiddels is er ook een drummer present en is er een album, I’ll Be Yours. Op het album zijn er ook instrumenten als mandoline, fiddle, harmonium en accordeon te horen. Op die momenten is ligt de vergelijking met Springsteens We Shall Overcome: The Seeger Sessions voor de hand. Maar het is niet alleen blues en folk van voor de Tweede Wereldoorlog. Ik heb associaties met bijvoorbeeld Creedence Clearwater Revival en Tom Petty, terwijl op andere momenten songs zo door Tom Waits hadden kunnen worden uitgevoerd.
Ferris blijkt een begenadigd zanger. In The Right Stuff gaat hij van dunne zang met een opvallend vibrato naar bijna Joe Cockeriaans rauwe uithalen. Als in I’ll Be Yours gas wordt teruggenomen, blijkt diezelfde stem veel warmte uit te stralen, als hadden we hier te maken met een mannelijke versie van Tracy Chapman. Hooky heeft plotseling weer een garagerockachtig randje, inclusief rauwe, ballsy wie-doet-me-wat-zang. De afsluiter Daphne is een vrolijkstemmend walsje, met weer dat vibrato.
Het enige puntje van kritiek dat je zou kunnen hebben is dat het nergens uitdraait op een eigen herkenbaar geluid. Muzikaal klopt het allemaal, en het wordt met precies het juist rauwe randje uitgevoerd, maar tegelijkertijd zijn er weinig gitaarpartijen, koortjes en roffeltjes waar ik even mijn oren spits. Het klinkt allemaal erg bekend zonder dat het nou regelrecht gejat is. Tegelijkertijd kun je ze dat niet kwalijk nemen, nadat ze jarenlang in de blues- en folkarchieven gedoken zijn. Feit blijft dat ze een mooie collectie songs hebben samengesteld, met een overtuiging en kwaliteit die een belofte voor de toekomst inhouden.
The Americans mag dan op het eerste gezicht hier en daar de gladde uitstraling van een spijkerbroekenreclame hebben, de uitwerking op I’ll Be Yours is oprecht en goed. Fijne plaat.

The Americans website