The Amsterdam Red Light District – Trapped

The Amsterdam Red Light District komt uit Lyon en wist met het debuut Dear Diary en de albums Gone For A While en Sapere Aude een plaats te veroveren in het metalcore-/hardcoregenre waarbij ze de uitgestoken hand naar een meer mainstreampubliek ook wisten te maken met hun aanstekelijke composities. Die ingeslagen weg zetten ze grotendeels voort op het nieuwe album Trapped.
De opener Threatened Generation geeft een prettig gevoel. Een aantrekkelijke melodie laat de compositie groeien en alles bij elkaar zou het een aardig groot publiek moeten aanspreken door het groepsgevoel dat aangesproken wordt. De band krijgt in de opener hulp van Yukina van Hanabie en ontsteekt daarmee toch wel de vlam voor het album
Good Intentions, waarbij Drew York van Stray From The Path de band ondersteund, is een mooi vervolg. Start spannend om uiteindelijk te evolueren in een compositie waarin kracht en een lekker refrein samenkomen om uiteindelijk toe te werken naar Not The Only One waarin het tempo wat hoger ligt. Hier zijn de clean vocals meer centraal ingezet en past het geluid mooi in het straatje van bijvoorbeeld Our Hollow Our Home met een punkaccent er doorheen. In Not So Innocent en titelnummer Trapped komt dit karakter terug.
Happy Ending heeft het karakter van een lekkere stevige rock and rollcompositie en zeker in de refreinen schurkt en plakt het naar een mainstreamgeluid. Dat komt zeker door een lekkere melodie en een raggende gitaarriff die als een cirkelzaag van dik hout planken lijkt te zagen.
Born To Be Great ligt daarna mooi in het verlengde van Happy Ending. TARLD zou je daarmee gemakkelijk in het rijtje van Papa Roach of Asking Alexandria kunnen plaatsen hoewel zanger Elio Sxone zijn stembanden iets scherper aantrekt in bepaalde stukken in het een-tweetje met Mat Bastard van Skip The Use.
Je kunt van alles zeggen over het begrip vrijheid. Vrij om te doen wat je wilt, vrij om met een wapen over straat te gaan of als vrouw de vrijheid hebben om je eigen keuzes te maken en naar school of je werk te kunnen gaan. Volgens TARLD is vrijheid een ‘movement’. Dat spreken ze uit en ondersteunen ze hier muzikaal met een groovende basis.
Wanneer de band Fair Weather Friend inzet, kan er eigenlijk niets meer mis gaan. Het is een compositie die vanaf het begin aantrekkelijk klinkt en die van een optreden meteen een feestje maakt. Het opzwepende karakter zou hordes in beweging kunnen krijgen bij een optreden. No Place Like Home sluit het album af op een manier die inmiddels erg vertrouwd klinkt. Een geluid dat gericht is op een groot (jong) publiek, maar dan wel één met scherpe kantjes die ze hebben meegepikt uit het hardcore- en punkgenre. De hiphopelementen en samples die je nog kon vinden op Sapere Aude zijn verdwenen, maar de energie en brutaliteit in de muziek staan nog altijd fier overeind en Trapped is dan ook een mooi vervolg op Sapere Aude.