Normaliter staan The Analogues in het theater en is het publiek gewend om een zitplaats te hebben. Ook in 013 zijn er vandaag zitplaatsen geregeld op de vloer van de Grote Zaal. Wie liever een staanplaats wil is van harte welkom op het balkon. Terwijl het publiek alvast aan het gissen is welke nummers de band zal spelen staat er op de achtergrond louter Britse muziek aan. Dan ineens doven de lichten en kijkt iedereen aandachtig naar het podium.
Muziek coveren van The Beatles is The Analogues niet vreemd. Werkelijk elk album hebben de heren al eens gespeeld en deze Hello Goodbye – The Best Of The Studio Years-tour belooft dan ook een mix te worden van het gehele oeuvre. Het moet een hele opgave zijn, welke nummers zet je op de setlist, welke favorieten kun je eigenlijk niet omheen, wat is een logische volgorde. Gelukkig hoeft het publiek zich daar niet druk over te maken. Opener All You Need Is Love is in ieder geval een schot in de roos. De bezoekers op de stoeltjes wiegen wat op en neer en zingen zachtjes mee. De toon is meteen gezet, we zin getuige van een soort van theaterconcert in een concertzaal. Vanavond dan ook geen springende massa’s, moshpits, headbangende haardossen, maar een ietwat stiller genietend publiek wat dolgraag de nummers hoort van Paul McCartney, John Lennon, George Harrison en Ringo Starr.
Wat weten The Analogues de nummers van de Fab Four dan ook tot in de perfectie uit te voeren. De band heeft een orkest bij met strijkers, blazers, het kan maar niet op. Ook als er slechts een paar tonen in een nummer voorbijkomen streven The Analogues het na om ook dat ene toontje te spelen. Niets wordt aan het toeval overgelaten, alles moet en zal kloppen. Er moet buiten de zaal een gigantische vrachtwagen staan om het complete instrumentarium in mee te kunnen vervoeren, wat hebben ze veel instrumenten bij zich. Na praktisch elk nummer wordt er door de crew van diverse gitaren gewisseld, een orgeltje het podium opgereden en daarnaast staan er diverse toetsen op het podium, een groot drumstel en nog veel meer. Er mag dan ook niets aan het toeval ontbreken en de band is enorm goed op elkaar ingespeeld. In een rap tempo volgen de vele klassiekers elkaar op, zonder dat er ergens een onnodige pauze valt. De enige momenten waarop het even stiller is op het podium is als een van de muzikanten een verhaal vertelt over het spelen van de muziek, het vertellen van een anekdote of simpelweg het aankondigen van een opvolgend nummer.
De muziek is dan ook om door een ringetje te halen. Het publiek smult, zingt mee, geniet stilletjes en soms wordt er ook een zakdoek tevoorschijn gehaald. Muziek maakt vele emoties los en het muzikale nalatenschap gaat ook al generaties lang mee. Wie is er niet opgegroeid met onder andere Penny Lane, Sgt. Pepper’s Lonely Heart Club Band en Yesterday? Als er vervolgens een harp het podium wordt opgereden mag de 013 zich wederom opmaken voor een hoogtepunt. Het publiek is al even aan het gissen, welk nummer gaan ze spelen? Velen krijgen gelijk, het is inderdaad She’s Leaving Home, wat speelt de band een weergaloze versie.
Soms mogen de versterkers ook even op een hardere stand in de zaal in Tilburg. The Analogues laten de 013 even rocken en sommige bezoekers moeten wel even wennen aan het volume bij Birthday, Back In The USSR en Helter Skelter, men heeft zelfs even de handen tegen de oren gehouden om de het geluid te dempen. Tijdens deze nummers worden The Analogues overigens vergezeld door Navarone-zanger Merijn van Haren, die overigens al veel vaker het podium met heb heeft gedeeld. Merijn heeft net dat ene stembereik wat de overige heren op het podium niet hebben. De heren nemen overigens wel allemaal diverse songs voor hun rekening, evenals Lennon en McCartney ook al eens deden. The Analogues zorgen dan ook voor de nodige variatie en het lijkt met speels gemak. Men vermaakt zich kostelijk op het podium, soms komt er een grapje voorbij, maar echte showmannen zullen we deze heren niet noemen. Ook is er bijvoorbeeld geen groot scherm op de achtergrond waar we enigszins door afgeleid zouden worden. Op deze manier worden we ook veel meer in While My Guitar Gently Weeps gezogen en klinken er kreten als men de eerste tonen van Here Comes The Sun herkent.
Volgens The Analogues hebben The Beatles zo’n honderd nummers opgenomen en men zou dan ook veel meer avonden kunnen vullen met hun muziek, maar ook in 013 is er een eindtijd. Maar niet voordat er eerst een luid applaus heeft geklonken, wat heeft men kunnen genieten van de band en hun orkest. Gelukkig heeft men nog een toegift in petto en wederom wordt er gegist, het kan toch niet anders dan dat Let It Be en Hey Jude nog gespeeld gaan worden?: Het publiek krijgt ditmaal ongelijk. Men vertelt trots dat ze zelf ook een album hebben opgenomen en het publiek krijgt een eigen song te horen. Ook heeft Hello Goodbye, de titel van hun huidige tour nog niet geklonken en besluiten The Analogues in het allerlaatste nummer nogmaals een flinke dosis kippenvel voor de dag te toveren. Met The Long And Winding Road komt er echt een einde aan een dik twee uur durende show. Wat een klasse!