Als tributeband staan The Analogues bekend om hun drang naar perfectie en dat is op dit album niet anders. Dit album loopt over van good old craftmanship in arrangementen, inspelen en inzingen. En dan dat songschrijven. Dat is van een niveau dat we al lang niet meer gehoord hebben op een Nederlands album. De Analogues is dan ook een verzameling talentvolle muzikanten bij elkaar. Als solo-artiest was ons al Diederik Nomden opgevallen, maar de andere bandleden moeten niet voor hem onderdoen.
Dit album katapulteert ons naar de jaren ’70 en ’80. Dat komt het duidelijkst naar voren door de referenties die de songs oproepen. Say That You Will doet mij denken aan Billy Joel en aan Wings. Nothing Can Hurt Me Today heeft een southern rock-vibe zoals Waren Zevon, al zit er ook wat Travelling Wilburys en Leo Sayer in. Magnetic Fields had op London Town van Wings kunnen staan. Turned Into Sand klinkt als jazzy/Oosterse desertpop (Ravi Shankar meets de Beach Boys?) met een finale die schatplichtig is aan Pink Floyd. Op Can’t Figure You Out hoor ik echo’s van the Kinks en Still Waiting doet me dan weer denken aan Short People van Randy Newman.
Met Wings en de Travelling Wilburys komen we al wat in het vaarwater van de Beatles. De vraag of the Analogues dat niveau halen ligt voor de hand. Wel, een paar songs zitten zo goed in elkaar dat ze ook op een Beatles-album hadden kunnen staan: het springerige Yeah Yeah Yeah had van de jonge Beatles kunnen zijn en Patience heeft de allure om een albumtrack van Sergeant Pepper te kunnen zijn. De absolute toptrack van het album is evenwel Goodfoot. Die is speels, cheeky, catchy en zit heel ingenieus in elkaar , met die slide en die dubbele zang. Dit hadden Paul en John ook wel kunnen bedenken.
Introducing The Analogues Sideshow is een topalbum voor wie houdt van vakmanschap bij songschrijvers en muzikanten.
Wie de Analogues met deze eigen songs live aan het werk wil zien, moet in december naar één van de zes concerten in Eindhoven, Amsterdam, Rotterdam, Breda, Utrecht of Arnhem.