The Analogues – Theaters Tilburg (Tilburg) 19/11/2018

The White Album van The Beatles bestaat dit jaar vijftig jaar. De klassieker van de Fab Four is onlangs opnieuw uitgebracht en van nieuwe mixen voorzien, maar een optreden van een van de eerste boybands zit er natuurlijk niet meer in. Gelukkig zijn daar dan ook The Analogues die er voor zorgen dat menig Beatles-hart weer sneller gaat kloppen. Na vertolkingen van The Magical Mystery Tour en Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band wagen The Analogues zich aan het chronologisch vertolken van The White Album. Gaat het publiek in het theater in Tilburg voor de bijl voor de vertolkingen van Blackbird en While My Guitar Gently Weeps?
Als de lichten doven in de Tilburgse schouwburg licht het grote scherm op, wat achter de heren is opgesteld en vervolgens verschijnen de heren van The Analogues op het podium. The Analogues eren de muzikale nalatenschap van The Beatles door het chronologisch spelen van hun albums. Na succesvolle uitverkochte tours rondom The Magical Mystery Tour en Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band is nu The White Album aan de beurt. De naam The White Album is eigenlijk niet juist, het album zou aanvankelijk simpelweg de titel The Beatles dragen, maar door de witte hoes werd door iedereen al snel de naam The White Album gebruikt.
Aangezien The Analogues het album van begin tot eind ten gehore zullen brengen is de setlist niet verrassend en trapt men af met Back in The U.S.S.R. Al snel wordt duidelijk dat Tilburg zich mag opmaken voor een avond vol nostalgie. Wat weten deze heren de nummers mooi te vertolken. Men haalt geen rare toeren uit, men speelt de klassiekers zoals ze in het verleden eens zo zijn ingespeeld in de studio. The Analogues gaan voor de absolute perfectie. Er wordt geen detail overgeslagen en zo schroomt de band zich niet om een instrument aan te schaffen wat slechts maar één keer gebruikt wordt gedurende de gehele show. The White Album is misschien niet het meest beroemde album van de heren uit Liverpool, niet elk nummer is even sterk, maar doordat de heren op het grote scherm achter zich allerlei mooie animaties en filmpjes laten zien verslapt de aandacht van het publiek geen moment. Men kijkt en luistert aandachtig naar de show van The Analogues.
Aanvankelijk zou de show plaatsvinden in Poppodium 013, maar is uiteindelijk toch verplaatst naar de schouwburg, waardoor iedereen vanuit het luxe pluche naar de show kan kijken. Vanaf deze zitplaatsen wordt er behoorlijk wat meegezongen. De keeltjes gaan open tijdens Ob-La-Di Ob-La-Da, maar ook wordt The Continuing Story of Bungalow Bill door velen uit volle borst meegezongen. Vele bezoekers zullen dan ook het bekende album in de kast hebben staan. Tussen de nummers door vertellen de heren wat anekdotes over The Beatles en ook hoe deze avond gaat verlopen. Zo verklappen ze alvast dat na het einde van Julia, het einde van kant twee er een pauze wordt ingelast. Voor het zover is genieten we van de schitterende vertolkingen door deze heren. Zo is While My Guitar Gently Weeps een schot in de roos en blijft het tijdens Blackbird muisstil in de Tilburgse schouwburg. Het is een hele opgave om het nalatenschap van The Beatles goed te laten horen. De heren wisselen dan ook continu van instrumenten en de crew van The Analogues heeft dan ook een drukke avond. De crew werkt snel en behendig, waardoor je hier totaal geen hinder ondervindt en er is ook zoveel te zien op het podium en op het grote scherm. Het originele White Album kent zelf ook de nodige variatie, het album laat zich niet in een hokje stoppen. Het is dan ook een hele opgave voor The Analogues om dit klusje te klaren. En dat lukt ze vol verve!
Na de pauze is het tijd voor kant drie en vier, waarbij het album een meer steviger karakter krijgt. De zangers van The Analogues mogen dan wel een mooi stemgeluid hebben, maar voor de flinke uithalen hebben ze een gastvocalist ingeschakeld en wie kan je dan beter in de gelederen hebben dan zanger Merijn van Haren. De frontman van Navarone vertolkt Birthday en Mother Nature’s Son en dat is precies wat deze show even nodig heeft. De rocknummers zorgen voor wat meer pit en dat zorgt ook voor een opleving in de zaal. Soms zijn de nummers van The White Album niet altijd even spannend, maar zorgt het scherm ervoor dat het niet saai wordt. De animatie rondom Sexy Sadie is werkelijk schitterend en geeft het nummer een extra dimensie. Het hardste nummer van de show moet dan nog komen en nogmaals mag Merijn zich komen melden om Helter Skelter door de schouwburg te laten schallen. Wat past dit nummer perfect bij de Navarone-zanger. Even mogen The Analogues helemaal losgaan, waarna de show weer rustig doorkabbelt.
Tijdens de pauze werd er al druk gediscussieerd, wat zouden de heren met Revolution #9 doen? Deze aparte track is live niet te vertolken en de band heeft dan ook het nummer nagespeeld en van de nodige visuals voorzien. Wat moet dit een flinke klus geweest zijn en iedereen krijgt het cijfer negen niet meer uit hun hoofd. Velen hebben mogelijk thuis het album bij het aanhoren van dit nummer het album afgezet en missen zo afsluiter Good Night. Vergezeld door wat strijkers wordt het een wonderschone vertolking. The White Album is dan ook volledig gespeeld en de band krijgt het applaus wat men verdiend heeft.
Hiermee is de avond nog niet ten einde. Er worden oude versterkers tevoorschijn gehaald en de band speelt nog wat oude klassiekers, waaronder I Saw Her Standing There en I Wanna Hold Your Hand. Het publiek zingt wederom uit volle borst mee en na een avondje zitten is het tijd om heerlijk te blijven staan. Als afsluiter trekken The Analogues nog eenmaal alle registers open en vertolken ze samen met alle muzikanten het alom bekende All You Need Is Love. De avond is dan ook groots afgesloten en The Analogues kondigen alvast aan dat het volgende project een combinatie wordt van Abbey Road en Let It Be. The Analogues houden de muziek van The Beatles in ere en als ze het in de toekomst net zo blijven doen zoals ze zich vanavond hebben laten zien in Tilburg kan men zich opmaken voor nog heel wat mooie avonden! Let it be!
Foto’s door Marc Koetse – Rockportaal.nl