Eenmansact The Anix uit Los Angeles loopt alweer een flinke tijd mee. Sinds 2008 brengt Brandon Smith al platen uit. Na een break in het uitbrengen van platen tussen 2011 en 2017 zit er na 2017 weer de nodige vaart in. Het heeft nu eigenlijk uitzonderlijk lang geduurd. Tussen voorganger Graphite en Revenge zit ‘maar liefst’ twee jaar. Bij het lezen van het label moet al direct duidelijk zijn welke muziek je kan verwachten. FiXT is namelijk de thuisbasis van industrial rock acts als Blue Stahli en Circle Of Dust. Revenge heeft echter een relatief rustig karakter. De industrial rock vlamt nauwelijks. Dat komt mede omdat de muziek op deze plaat meer neigt naar synthpop dan naar industrial rock. Zo heeft Don’t Let The Outside Win een ritme die erg sterk doet denken aan een nummer van Depeche Mode. Dan weet je waar de inspiratie deze keer vandaan komt. The Anix heeft dan ook meer gekozen voor het liedje en de details. Als geheel komt de plaat daardoor eenduidig over. Wat betreft sfeer lijkt het net iets teveel op elkaar. Dat beeld veranderd niet door sommige gitaar erupties (zoals op Below) en heftige elektronische beats (zoals op Follow). Daarmee is Revenge overigens geen slechte plaat. The Anix weet de kwaliteit hoog te houden. De nummers zitten goed in elkaar wat betreft opbouw en zang. Dat laatste neigt in enkele nummers een beetje naar Chino Moreno van de Deftones. Eigenlijk moet ik zeggen †††, het meer elektronische uitstapje waar Chino ook onderdeel van uitmaakt. Luister daarvoor bijvoorbeeld naar opener My Eyes en Unveil. In de meeste nummers komt die vergelijking overigens niet terug. In elk nummer zit een interessante break of een extra geluidje op de achtergrond waardoor Revenge als geheel blijft boeien. Toch mist het net de diversiteit om van een goed album naar een uitstekend album te gaan.
The Anix bandcamp