“It’s heavy like a heartbreak.”
Zelf ben ik al een paar jaar groot fan van The Anix. Hij maakt electro synth rock die zowel retro als futuristisch aanvoelt. Ja, dat kan écht. Voor Rockportaal mag ik zijn nieuwste album Voltage reviewen.
The Anix begon als een driekoppige rockband, opgericht door Brandon Smith en Oscar Gutierrez in 2001, met Chris Yarber op de gitaar. Als band heeft The Anix een stuk of vijf albums uitgebracht maar kregen daar maar weinig acclaim voor. Pas in 2008 (!) werden ze opgepikt met hun album Demolition City. Logan, Brandon’s broer nam de drums over van Oscar en Chris Dinger de gitaar/bass voor een eerste tour door Europa.
In 2018 ging The Anix verder als een solo project van Brandon en hij voegde zich in bij het electronic music label FiXT, opgericht door Klayton (Scott David Albert), beter bekend als o.a. Celldweller (Scandroid, Circle of Dust etc). Hij bracht daar zijn zesde album Shadow_Movement uit, ook echt een aanrader.
“We wanted [this album] to sound raw, rough and loud, unlike most electronic music, which is polished and sounds like it was made by pressing buttons on a computer. We wanted the human element to shine through and show that things are not perfect.” — Brandon Smith over het album Sleepwalker (source)
Naast zijn eigen werk, doet The Anix ook veel collabs met (FiXT) artiesten zoals Fury Weekend, Julian-K, Daedric, We are Pigs, Intrelock, Void Chapter en Main-De-Gloire. Check van de laatste hun nummer Come Alive zeker uit. Zo’n lekkere plaat. Die samenwerkingen zorgen voor veel variatie in zijn discografie, maar zijn sound blijft onmiskenbaar.
Het eerste nummer wat mij per toeval werd voorgeschoteld door de digitale algoritmes was Die With You, van zijn album Graphite. Ik was meteen diep onder de indruk van de rauwe combinatie van rock, electronica en subtiel, zware melancholie. Sindsdien staan zijn albums bij mij geregeld op repeat. Zeker Graphite, want “first loves die hard.”
Ik kijk er dan ook erg naar uit om zijn nieuwe album Voltage nu al in zijn geheel te kunnen luisteren voor deze review. Veel van de nummers van het album zijn al reeds uitgebracht, zoals het catchy nummer Crawl, wederom een samenwerking met Julian-K, waar hij ook Your Lies Are Like Fire mee geproduceerd heeft.
Crawl is een eerlijk upbeat rock nummer. De samenwerkingen van hem met Julian-K zijn altijd een succes. Die twee vullen elkaar fantastisch aan. Met het daarop volgende nummer XRAY brengt hij contrast aan. Onmiskenbaar The Anix, meer poppy en de nadruk op de synths. Heerlijke, diepe stem heeft die man ook.
Brandon heeft wel eens gezegd dat hij o.a. geïnspireerd wordt door grunge bands als Bush en het intro van Sinking Alone wordt ook gekenmerkt door die rauwe, distorted sound. Je hoort dat ook heel duidelijk in het einde van Gravity. Distorted “grunge” is Brandon’s “middle name” en hij heeft zelfs een eigen kledinglijn Distortion Dynamics met designs die een glitchy, futuristische uitstraling hebben. Deze jongen leeft zijn eigen sound.
I use the unpredictable nature of damage, distortion and human error to create my sound. I do one style, and have dedicated my life to crafting my vision of it. — Brandon Smith
Het album focust zich op de eenzaamheid van het moderne leven, je wordt meegevoerd in een introspectief verhaal wat soms beklemmend dan weer bevrijdend en daarna weer etherisch wordt. In gedachten loop je midden in de nacht door de stad, alle deuren al gesloten, de neon lichten knipperen in je gezicht en je stelt jezelf existentiële vragen. Of je eigenlijk wel het leven leidt wat je had willen leven. Je hoop, je twijfels en de dingen waar je je schuldig over voelt, passeren allemaal de revue, terwijl je probeert de drukte van de stad en het leven buiten te houden.
Brandon’s werk heeft altijd een milde — en soms ook zwaardere— melancholie op de achtergrond, die door de upbeat tempo’s van de nummers heen schemert. Het geeft weg dat er een heel gevoelige ziel achter deze plaat zit, ondanks zijn rauwe, distorted sound. Een geluid om weerbaarheid uit te halen in een ongevoelige, moderne wereld.
De track Locked Door, is ook weer een lekkere combi van dromerig en distorted wake up calls. Zoals je op momenten even in gedachten weg kunt zinken, je net even veilig voelend, maar weer ruw wakker wordt geschud door het “echte” leven. Fijne track voor laat op de avond in het donker.
De hommages aan diverse artiesten die hem inspireren is altijd goed te horen in zijn muziek, maar het blijft altijd overduidelijk Brandon’s eigen sound. En dat is best een kunst. Zo merk ik in het einde van Poltergeist een duidelijk knipoog naar Royksopp op. Ik vind het altijd erg leuk om deze kleine easter eggs in zijn muziek te vinden.
Crawl is ongetwijfeld het sterkste nummer van dit album, maar het is als geheel weer een heerlijke plaat. Hoe vaker ik hem luister, hoe beter hij wordt. Dromerig, rauw en af en toe weer vlijmscherp. The Anix blijft mijn vibe.
Voor liefhebbers van Celldweller, Blue Stahli, Fury Weekend maar ook van Bush, Depeche Mode, Silverchair en synthwave/rock in het algemeen is dit zeker een plaat om uit te checken.
Voltage is vanaf 22 november beschikbaar op alle streaming media.
Crawl: