Terwijl in de grote zaal de indierock van Johan ook best wat volk trekt is de kleine zaal gevuld met bezoekers in donkerdere kleding. Samengekomen om een act te zien, die maar zelden live te bewonderen is. Voor de kenners een must.
The Answer Lies In The Black Void is de samenwerking tussen zangeres Martina Horváth en bassist Jason Köhnen (o.a. Celestial Season en Bong-Ra). Gezien Martina ook zingt bij de headliner een logische openingsact. Geflankeerd door een sterke band voeren ze ons mee met hun atmosferische, gothic/doom muziek. Martina’s bezwerende handbewegingen, langzaam wiegend lichaam werkt bijna zo hypnotiserend als haar prachtige elf achtige stemgeluid. Soms bezingt ze ons ook geknield n op een klein kussentje waardoor haar vocalen extra kwetsbaar overkomen. Het is een genoegen om Jason met zijn lange dreadlocks te zien headbangen tijdens zijn bas werk. De ritme sectie weet ingetogen genoeg te spelen zodat we de aandacht kunnen houden bij het bedwelmende karakter van de nummers. Wellicht niet heel veel variatie, maar zeker boeiend en meeslepend.
De support act is niet de enige band waarbij de bassist geestelijk vader is van het geluid. Tamás Kátai is de man achter de avant-garde metal act Thy Catalfalque. Deze Hongaarse alleskunner begon deze band als eenmansproject. Hij heeft echter een aantal bijzonder getalenteerde muzikanten om zich heen weten te verzamelen om zijn muziek live te kunnen spelen. Met deze eerste Europese headlinertour doen ze zeven verschillende landen aan.
We worden wakker geschud met het stevigere Szamojéd Freskó maar daarna mag Martina weer die prachtige, dromerige vocalen laten horen op Töltés. Vanaf dat moment volgt een wervelende show waar we van de ene in de andere verbazing vallen met nummers als Trilobita, Jura en Embersólyom. Martine wordt regelmatig geflankeerd door een andere geweldige vocaliste, Ivett Dudás. Dan eist een gruntende vocalist, Bálint Bokodi, de aandacht op, even later een vocalist met een mooie diepe stem, Gábor Dudás. Soms wisselen ze elkaar af, soms zingen ze samen. Het zorgt voor een enorme dynamiek. Die dynamiek zit hem ook in de nummers zelf. We gaan van doom/gothic naar folk naar venijnige black metal. Zelden zo’n mengelmoes van stijlen op het podium gezien terwijl er toch een eenheid en samenhang in zit. Als we dan nog getrakteerd worden op geweldig, tranentrekkend spel van een Hongaars/Nederlandse celliste wordt extra onderstreept wat een opmerkelijke act dit is. Als afsluiter is er dan ook voor de fans van het hevigere werk nog een heuse circle pit.
Het is opmerkelijk hoe weinig Tamás zelf op de voorgrond treedt. Hij is duidelijk de bescheidenheid zelf. Als er na het laatste nummer luid applaus volgt en geroepen wordt om meer heft hij verontschuldigend en ietwat ongemakkelijk de handen op dat er niet meer is helaas. Maar dat hoeft ook niet, want wat ze zagen was geweldig. Een ervaring. Divers, atmosferisch, creatief. Wat een optreden.
Foto’s: Priscilla Derks
