The Answer – Raise A Little Hell

Hun roots liggen in Noord-Ierland en ondertussen heeft The Answer nodig juweeltje op zijn cv staan. Op het laatste albun New Horizon wisten de vier heren de kwaliteit van hun composities verder uit te werken en te verbeteren. Toch vonden ze dat ze te ver van hun eigen roots afgedreven waren. Voor Raise A Little Hell wilden ze meer terug naar het oergeluid van de band en togen ze naar Madrid om aldaar met producer Will Maya te werken aan hun volgende album.
Kenmerkend voor het geluid van de band is onder meer het bijzondere stemgeluid van de energieke zanger Cormac Neeson. Hij weet met zijn stemgeluid nog altijd die ruige doch sensitieve snaar te raken, daarbij ondersteund door de ritmesectie van bassist Micky Waters en drummer James Heatley. Belangrijk troef in het bandgeluid is daarnaast het sublieme gitaarspel van Paul Mahon. Dat de band ooit getourd heeft met iconen AC/DC is op dit album waar ze terug grijpen op de basis goed hoorbaar in Long Live The Renegades. Een nummer dat opgebouwd is rond een schijnbaar eenvoudige doch krachtige gitaarriff dat aangevuld wordt met een lekker basloopje. Ook I Am What I Am is doorspekt met zo’n uiterst prettige gitaarriff. Sommigen noemen het eenvoudig, ik prefereer meer de term ‘doeltreffend’ wanneer het gaat om riffs die je raken tot in je ziel. Riffmeester Paul Mahon weet ook de basis te leggen in The Other Side dat wat meer ingetogen van aard is. Daarnaast grooved hij lekker weg in Aristocrat en Last Days Of Summer. Het opzwepende ritme in het nummer laat het geheel gewoon groeien. Iets dat het onregelmatige ritme in het stevige Whiplash eveneens doet. Waar The Answer patent op lijkt te hebben is het feit dat zij het binnen de originele bluesrocktraditie voor elkaar krijgen om nummers neer te zetten die ontzettend pakkend van aard zijn. Zo zijn Gone Too Long, het rock and rollachtige Red en I Am Cured nummers die je meteen pakken. Titelnummer Raise A Little Hell kent een wat rustiger karakter, is erg op de blues gestoeld en daar zorgt ook het mondharmonicageluid voor. Het evenwicht op het album wordt daarbij versterkt door het uiterst fragiele en mooie Strange Kinda’ Nothing.
Raise A Little Hell is een volgend hoofdstuk voor The Answer waar ze terug zijn gegaan naar het geluid waar het uiteindelijk mee begonnen is, maar waar ze tevens een stap vooruit doen in hun ontwikkeling als band. Hoewel het album op het eerste gehoor wat rustiger klinkt dan zijn voorgangers, blijkt het een album te zijn dat zijn kracht ontleent aan de schijnbare eenvoud en sterke nummers. Mij hoor je niet klagen.