The Answer – Solas

Met het vorige album Raise A Little Hell trachtte de Ierse band The Answer terug te keren naar hun ‘roots’, naar het authentieke geluid in de Ierse traditie. Na de release van het album en de bijbehorende tour leek het vuur wat uitgeblust te zijn voor het Ierse viertal. De gezondheidsproblemen van zanger Cormac Neesons zoon en het maandenlange verblijf in het ziekenhuis zorgden voor een extra aantal littekens. Het was niet zeker of The Answer ooit nog verder zou gaan. Maar aan het eind van elke tunnel schijnt toch weer licht, licht dat blijkbaar een helende werking kent en vanuit de wanhoop, duisternis en eenzaamheid heeft de band zich herpakt en ‘gereset’.
Het nieuwe album Solas (Gaelic voor het woord licht) laat dan ook een herboren band horen die elke muzikale grens aan hun laars heeft gelapt en diep terug is gegaan naar hun muzikale wortels. Tekstueel komt de innerlijke strijd goed naar voren. In titelnummer Solas, dat ergens neigt naar het oude geluid van The Cult, komt dat sterk naar voren in de prachtige zinsnede “What the light don’t fill, the darkness kills”. Maar zeker ook in Tunnel en Real Life Dreamers waarin The Answer ondersteund wordt door de Ierse Fiona O Kane. Het is al erg meeslepend en raakt toch wel een gevoelige snaar. In Thief Of Light lijkt de band af te rekenen met de duisternis en gaan ze muzikaal ‘back to basics’. Het nummer ademt de Ierse cultuur waarin gitaar en zang sterk aanwezig zijn. Waarbij de zangarrangementen voortkomen uit de kinderlijke ervaringen van bassist Micky Waters die opgegroeid is met vier zussen die in een Iers folkkoor zongen.
Minstens zo aangrijpend is In This Land. Je krijgt bijna het idee met singer-songwriters te maken hebben waarbij het palet ondersteund wordt door akoestische gitaar en mandolinespel van gitarist Paul Mahon, die zichzelf heeft overtroffen op dit album. De mandoline is trouwens een instrument dat ook in Battle Cry al aanwezig is, maar daarin ondergeschikt is aan het opzwepende drumwerk van James Heatley. Zijn drukwerk houdt de vaart erin.
Dat The Answer een ander soort album heeft gemaakt dan menigeen gewend is, betekent niet dat het begrip rock of blues niet meer in het repertoire thuishoort. Aanvankelijk lijkt Beautiful World een meeslepend nummer te zijn, maar naarmate het nummer vordert, vordert ook het rockgehalte. Daarbij is de repeterende retroriff van Paul Mahon Untrue Colour van dusdanige kwaliteit dat het, samen met het stemgeluid van Cormac Neeson, je meezuigt in de maalstroom van muzikale herhaling waarvan je niet wilt dat het stopt. Neem daarbij ook nog het rockgeoriënteerde Left Me Standing, het bluesy Being Begotten of Demon Driven Man en je hebt een album in handen dat heel gevarieerd is. Het is niet een ‘typisch’ The Answer-album in de zin van retrorocknummers vol adrenaline. Solas raakt een andere emotionele snaar en laat je zeker niet onberoerd. Je zult al je gevoelens ten aanzien van het eerdere geluid even moeten laten varen en je moeten laten meeslepen in het aangrijpende thema dat luistert naar de naam Solas. Laat in dit geval de duisternis achter je en geniet van het nieuwe album van The Answer.