Helaas, zou ik bijna zeggen. De vorige keer kon ik er al weinig enthousiasme voor opbrengen, deels omdat de ‘a little heavier, a little darker’ blues die beloofd was eigenlijk ontbrak, deels omdat zanger Ray Cerbone meestal niet verder kwam dan Jim Morrison-achtige zanglijnen en ook daarmee niet kon overtuigen.
Voor Cerbone geldt hier eigenlijk hetzelfde als de vorige keer. Hij werd tot zijn eigen verrassing opgepikt als zanger en ik deel die verrassing. Hij heeft geen problemen om de juiste toon vast te houden, maar daar houd het wel mee op. Hij heeft geen opvallend bereik, geen fantastische frasering, geen stem die blijft hangen, kortom: een blueszanger van het niveau bandje-in-het-café-om-de-hoek.
Muzikaal is het allemaal best te pruimen, maar de pretentieuze titel The Shape Of Blues To Come is dan wel een misser eerste klas. Opvallend of nieuw is het namelijk zelden. Het eerste deel van We Are The One laat iets spannends horen, maar zelfs daar gaat het over in dertien-in-een-dozijn-blues. Afsluiter Noumenal Blues heeft nog iets fijn Pink Floydachtigs.
Gitarist Tony Rombola is van de vier nog de meest overtuigende op The Shape Of Blues To Come. Hij kan prima met de blues overweg. Niet speciaal in de solo’s, die zijn meestal wat voorspelbaar, maar wel als hij de slide erbij pakt. Ook is de invloed van Stevie Ray Vaughan in veel ritmepartijen heel duidelijk merkbaar. Luister maar eens naar Sincere en het ruim acht minuten durende What A Way To Go. Die laatste bevat wèl uitzonderlijk fijn, ingehouden solowerk.
Okee, dus de zanger is niet zo heel bijzonder en muzikaal is het verre van vernieuwend. Is dat erg? Welnee. Ware het niet dat ze er juist zo’n punt van maken dat ze iets heel bijzonders willen doen. Zeg dat je gewoon lekkere blues wilt spelen zonder het wiel opnieuw uit te vinden en het komt al een stuk sympathieker over. Maar dan nog. The Shape Of Blues To Come heeft zeker zijn momenten, maar wat mij betreft zijn die te schaars. Alweer.
The Apocalypse Blues Revue website