The Australian Pink Floyd Show – 013 (Tilburg) 10/10/2016

Al sinds 1988 timmert The Australian Pink Floyd Show (of kortweg Aussie Floyd) aan de weg als Pink Floyd coverband. Maar niet zomaar eentje; deze band mocht op uitnodiging van niemand minder dan David Gilmour spelen op diens verjaardag toen hij Abraham zag. Dat belooft wat voor deze avond, ook al weet je bij een coverband natuurlijk grotendeels al wel wat je mag verwachten.
Het verwachtingspatroon blijkt geen probleem voor de toeschouwers, zo blijkt uit een bijna uitverkochte grote zaal van de Tilburgse 013. The Australian Pink Floyd Show (laten we vanaf nu gewoon Aussie Floyd zeggen) mag rekenen op een trouwe schare Floyd-fans, maar ook fans van Aussie Floyd zelf. De gemiddelde leeftijd wordt verrassend laag gehouden, omdat meerdere mannen het idee hadden om hun nageslacht mee te nemen om samen de jeugdherinneringen van pa te doen herleven (waarvan akte; ik was er zelf ook met mijn vader).
De band trapt direct af met Shine On You Crazy Diamond (parts I-V), waarin ook direct de band op volledige oorlogssterkte opereert: we tellen tien personen met de drummer, twee gitaristen, zanger, toetsenist, bassist, saxofonist, en drie achtergrondzangeressen. Vooral in de eerste gitaarnoten is de band niet van de echte Floyd te onderscheiden, en ook de zangstemmen (de bassist en een van de gitaristen zingen namelijk ook) doen niet onder voor de verschillende stemgeluiden die we bij The Floyd gehoord hebben. Het geluid had wellicht wat harder gemogen (bepaalde passages missen daardoor écht impact), maar de toehoorders klagen niet.
Het is mooi om te zien hoe de zaal vooral bezig is met genieten. Ze komen hier niet voor een band die iets vernieuwends doet; ze willen gewoon een avondje genieten van die muziek van vroeger. Natuurlijk is dit niet de echte Pink Floyd, maar voor een coverband pakken ze het toch verdraaid goed aan. Niet alleen de muziek, maar ook de aankleding mag er wezen. Mensen die ooit een show van Pink Floyd hebben mogen bezoeken (mijn vader was er zo eentje) herkennen het cirkelvormige projectiescherm, de boog met lichten, de lasers, en zelfs het opblaasbare dier (geen varken, maar een Australische kangoeroe).
Een feest van herkenning, voor jong en oud. Zo zou je Aussie Floyd goed kunnen samenvatten. Een show die muzikaal overeind blijft staan met de nodige visuele ondersteuning daar achter. Genoeg herkenningspunten, maar dankzij het brede oeuvre van Pink Floyd ook genoeg ruimte voor wat onbekendere nummers. En natuurlijk leenden de bij vlagen geëngageerde teksten zich ook anno 2016 uitstekend voor het actuele politieke landschap. Niet alleen Donald Trump, maar ook Hillary Clinton krijgt er met oude lyrics flink van langs. Pink Floyd blijkt in de incarnatie van Aussie Floyd nog net zo krachtig, actueel en indrukwekkend als toen de band nog zelf actief was.