The Bedroom Witch is de nom de plume van Sepehr Mashiahof, een Iraanse transvrouw in de Verenigde Staten die dark synthpop brengt op haar debuutalbum A Place Of Hurt.
In het promopraatje van het label halen ze referenties aan als Spellling, Kate Bush, SRSQ en Wizard Apprentice, maar zelf hoor ik op A Place Of Hurt eerder het dansbare van de vroege Erasure en Soft Cell, de sombere introspectie van Stippenlift, de donkere pop van The Pop Gun en Adult Fantasies en de moderne aanpak van jaren ’80-muziek van Solar Fake. Dit klinkt immers heel hard als popmuziek van de jaren ’80 of zoals de recente generaties denken dat synthpop in de jaren ’80 klonk.
De vocalen maken het wat somber en eentonig, terwijl de muziek vooral nogal uplifting is. Sepehr Mashiahof komt op dit album veel beter uit de verf als producer dan als zangeres. De lyrics zijn soms best heftig, met een zware onderliggende boodschap, maar dan ook vaak heel persoonlijk waardoor ze niet altijd universele gevoelens zullen oproepen bij de luisteraar.
De beste songs op dit album zijn voor mij Venus, My Only en In This City.