The Black Circles – Undone

Het Engelse The Black Circles is min of meer een tweemansband. Min of meer, want onder de namen van gitarist/zanger Sam Bratley en bassist Martin Saunders staat in het digipak “with” met vervolgens in iets kleinere letters daar nog drie namen onder.
Dat zijn die van drummer (en hier ook producer) Phil Wilson, toetsenist Jesse Davey en zangeres – op drie tracks – Cat Fullbrook. Wilson is drummer bij de nieuwste ster aan het Engelse bluesfirmament Laurence Jones, Davey was gitarist van The Hoax en haalde voor de concerten in het voorprogramma van Jones zijn Hoax-maatje Mark Barrett binnen. Op het in twee weken opgenomen album Undone is echter nog Wilson te horen.
Het is eenvoudig samen te vatten als fijne, ouderwetse bluesrock. En als er één genre is waarin ouderwets een aanbeveling is, dan is het de blues. Dat begint al bij de klank. Een lekker gruizige gitaarsound, een solide basis van de soms verrassend springerige bas van Saunders en Wilson’s drums en fijne inkleuring van Davey op de toetsen. Bratley heeft bovendien een stem die bij uitstek geschikt is voor blues. Een licht hese stem, wel enigszins vergelijkbaar met Bonamassa. Geen X-Factor-toonladdervirtuoos, maar juist iemand die de verhalende blueszanglijnen recht doet. Voor liefhebbers van Bonamassa en aanverwanten is er nóg een pluspunt: Bratley soleert zich een slag in de rondte. Waar dat past en met de juiste balans in gevoel en krachtpatserij, maar het past gelukkig erg vaak.
Heeft hij een echt eigen stijl? Dat eigenlijk niet echt. Het is hetzelfde als bij – daar is ‘ie weer – Joe Bonamassa. Die wandelt ook door de bluesgeschiedenis zonder zich druk te maken om de vraag of het wel meteen herkenbaar is als hijzelf. Ook Bratley lijkt het interessanter te vinden om allerlei invloeden samen te brengen in nieuwe songs en die te voorzien van vlammend gitaarspel. Dat doet ‘ie.
Luister eens naar “She’s Dynamite”. Vanaf het intro heeft het een lekkere Stevie Ray Vaughan-vibe. Die associatie is er een paar keer vaker, net als die met Freddie King. Vaak gaan de songs gepaard met het nodige gitaristisch geweld, maar in een song als “Stop Acting This Way” laat Bratley horen ook ingetogen indruk te kunnen maken. De frasering in zijn gitaarspel is vlekkeloos. In “I’m Leaving” is de rauwheid van de gitaarsound juist weer tot het uiterste opgerekt, met een soort industrial blues als resultaat. “Drifting” is een akoestische blues, want dat kan ‘ie ook al. En zo laten Saunders en vooral Bratley horen wat ze in hun mars hebben.
Undone staat barstensvol simpelweg heerlijke bluesrock. Je zou bijna vergeten dat dit een debuut in eigen beheer is. Die indruk maakt het nergens, noch in uitvoering, noch in geluid. Het enige wat er niet echt is, is een eigen stijl. Maar zoals gezegd vraag ik me af of dat überhaupt iets is waar Bratley en Saunders naar op zoek zijn. Het heeft voldoende eenheid om als een album te voelen en de kwaliteit van de tracks doet de rest. Dit debuut belooft veel voor de toekomst.
The Black Circles website