Na een succesvolle Europese tour in 2023, met haltes in Portugal, Duitsland, Frankrijk en Luxemburg brengt de Belgische theatrical rockband The Black Gasolines het nieuwe album White Residence uit.
White Residence is een conceptalbum dat je als luisteraar een goede 40 minuten meeneemt naar een mistige winteravond in een Engelse havenstad in 1920. De band vertelt het fictieve verhaal van Jane, oprichtster van de eerste vrouwelijke politieke partij ooit, The Entrepreneurs, die door het ontstaan van een economische crisis jammerlijk in de criminele onderwereld terechtkomt. The Black Gasolines gebruiken op dit album invloeden van bekende films en series als Peaky Blinders en Bonnie & Clyde en van historische figuren uit die periode zoals actrice Clara Bow. Dit wordt uiteraard muzikaal uitgewerkt maar ook visueel, in videoclips en natuurlijk de albumcover, die de vrouwengroep gedetailleerd weergeeft. Het concept of verhaal is een leuk extraatje, maar het is vooral een kapstok om muzikaal nog onbekend terrein te kunnen verkennen.
De band werkte samen met de North Garden Studio’s van Filip Tanghe (Ozark Henry, Balthazar, Hannelore Bedert, Momoyo, …) en hun vaste producer Sergey Steenackers. Hij drukt opnieuw zijn herkenbare stempel op de sound van de band, met verfijnd sound design dat al vanaf de eerste noot duidelijk hoorbaar is.
Zijn invloed is groter dan op het debuutalbum It Took A Lifetime. De arrangementen met strijkers en backing vocals zijn prominenter aanwezig. Tegelijk zet deze band grote stappen vooruit in songopbouw en songwriting. Er zit nog meer durf en lef in dit album. De band zet dit album neer met een bijzonder groot zelfvertrouwen en bijzonder veel ambitie. Het is bij momenten heel theatraal en extatisch, vooral on-Belgisch extravert. Queen meets Elton John meets Joe Jackson meets David Bowie meets Marc Bolan in de studio van Jim Steinman (die van Meatloaf).
In een paar nummers (Hush Hush en Crucify Me) zit nog wat Britpop, maar in het algemeen is White Residence über-veelzijdig. Het springt in aangeraakte genres alle kanten op. Eén van de rustpunten is Ballroom Song: een breekbare pianoballad die – in compositie – van Freddy Mercury had kunnen zijn (in vocaal bereik komt Bradley nog wat te kort om met Mercury vergeleken te worden, maar dat is geen schande).
The Final Last Call is een glamrock/piano/powerballad die elke muziekliefhebber wel leuk zal vinden. Want dat is het bijzondere aan The Black Gasolines, het is arty en met een over-the-top productie, maar tegelijk is dit album heel toegankelijk en uitnodigend voor liefhebbers van heel uiteenlopende genres: van glamrock tot progrock, van pop tot Pink Floyd met haltes bij blues, jazz, singer-songwriter en nog zeventien andere genres. En ondanks al die diversiteit klinkt White Residence heel samenhangend.
Mijn persoonlijke favorieten zijn Tiny Machine, Crucify Me en Hush Hush.