Met het verschijnen van hun nieuwste album Ohio Players bewezen The Black Keys onlangs al weer helemaal terug te zijn en weer te barsten van de energie. Op de afgelopen editie van Pinkpop leek de batterij van de heren nagenoeg leeggelopen, het optreden op het tweede podium van het festival zullen weinigen nog aan herinnerd willen worden. Het was futloos en verre van inspirerend. Zou dan ook de release van het nieuwe album ook op het podium zorgen voor nieuwe energie?
Alvorens de bezoekers van de Ziggo Dome in Amsterdam hierop alle antwoorden zouden krijgen waren er twee voorprogramma’s ingeschakeld. Terwijl de zaal langzaam volliep was het tijd voor de Nederlandse inbreng in de vorm van een optreden van de Dawn Brothers. De Rotterdammers bleken de ideale opener voor deze avond. De heren van de Dawn Brothers hebben de psychedelisch rock en blues door de aderen lopen en speelden een verdomd heerlijke set waarbij er totaal geen spoortje van zenuwen te vinden was. Volgens de band beleefden de heren een jongensdroom, het mogen openen voor The Black Keys, de band die ze als kind al volop luisterden. De blues is dan ook duidelijk een inspiratiebron en de Dawn Brothers gingen er helemaal voor, wat alleen maar positieve reacties van het publiek tot gevolg had. Het jarenlange optreden, de vele shows tijdens de Popronde en het samenwerken met DeWolff wierp dan ook duidelijk de vruchten af.
Evenals bij het vorige bezoek van The Black Keys aan Amsterdam was nu ook goede vriend Robert Finley aanwezig om de boel op te warmen. Het verhaal van Robert Finley is vrij bijzonder te noemen, de oud-militair speelde al gitaar tijdens zijn dienstperiode, belandde jaren later op straat als straatmuzikant en werd blind. Zijn volharding om het als muzikant te gaan maken zorgde er uiteindelijk voor dat hij via omwegen bij Dan Auerbach uitkwam en hij hem een album liet opnemen en uitbrengen op Easy Eye Sound, het label van The Black Keys-frontman. Terwijl dan ook vanavond de band al aan het warmdraaien was werd de charmante zanger door een achtergrondzanger naar het podium begeleid, waarna de Ziggo Dome mocht genieten van zijn kunsten. Robert Finley combineerde graag de blues met een flinke dosis Soul en zijn stemde leende zich daar perfect voor. Zijn levensvreugde en levensverhaal wist de Amerikaan te vertalen in zijn muziek en zo vertelde hij in Scarecropper’s Son hoe het hem jaren geleden allemaal verging. De goedlachse Finley was goed bij stem en zorgde voor een swingend publiek. Dat was vooral te horen tijdens Medicine Woman, een nummer met een heerlijke groove. De Amerikaan, die ook wel eens de donkere Tom Jones werd genoemd had duidelijke boodschappen, bezong de liefde met Nobody Wants To Be Lonely, strooide met Souled Out On You rijkelijk met zijn soulstem en riep op om geen kansen te laten liggen, oftewel Get It While You Can!
Het vloeroppervlak in de Ziggo Dome was ondertussen goed volgelopen. Een aantal tribunes waren afgedekt, de show was dan ook in principe verre van uitverkocht. Zou dan ook de teleurstellende show van Pinkpop meespelen èn waren ook de teleurstellende laatste albums misschien de reden om deze show over te slaan? Diegenen die de show van The Black Keys links hadden laten liggen hadden weldegelijk iets gemist vanavond in Amsterdam. Hoewel het bekende duo Dan Auerbach & Patrick Carney rustig samen met een vierkoppige achtergrondband het podium kwam opwandelen was dit niet een voorbode voor een matige show. Er werd vanavond afgetrapt met I Got Mine, een track van het oudere Attack & Release-album en vanaf dat moment begon het grote genieten. Allereerst waren er nog weinig showelementen en werden enkel en alleen de twee heren in de spotlight gezet, maar hier zou snel verandering in komen. Gold On The Ceiling deed de Ziggo Dome ontploffen, de klassieker deed de koppen meeknikken en de vuisten de lucht in gaan, maar ook op het podium ging het helemaal los. Een groot scherm met visuals lichtte op, de lichtshow werd opgestart en vanaf dat moment stond er niets meer in de weg om er een mooie avond van te maken. Zelfs de achtergrondmuzikanten (toetsen, percussie en extra gitaren) werden goed belicht. Er werd al snel duidelijk dat het dan ook niet alleen om het duo Dan en Patrick ging vanavond.
The Black Keys nam het publiek vanavond mee op een muzikale reis door hun discografie. Zo vinkten de heren diverse oudere albums aan, maar het bekende Brothers-album bleek toch wel een van de hofleveranciers voor deze show in Amsterdam. Keer op keer deden deze nummers dan ook het publiek opveren en genieten. Uiteraard was er ook wat nieuws te horen in de Ziggo Dome, want The Black Keys hadden ook met de nummers van Ohio Players wat leuks in petto. Deze nieuwe tracks werden sporadisch in de set ingemengd, de heren leunden voornamelijk op het oudere werk en brachten dit vol energie ten gehore. Het was dan ook zeer aangenaam om te zien en te horen dat de Pinkpop-show gelukkig tot het verleden behoorde en de heren nu werkelijk helemaal terug waren. Grootse praters waren de heren niet, Dan Auerbach hield bij de verplichte praatjes zoals dat ze blij waren weer in Amsterdam te zijn, vooral het nieuwe album te checken en zich te laten horen voor zijn goede vriend Patrick. Gelukkig was er voldoende muziek om van te genieten. Zo speelde The Black Keys een heerlijk uitgesponnen Everlasting Light en liet Dan Auerbach zich compleet gaan tijdens Weight Of Love.
Ook The Black Keys hadden inmiddels de Soul omarmd. Zo was het nieuwe Beautiful People (Stay High) al een voorbode, want de mannen uit Akron Ohio hadden nog meer van dit genre in petto. Eer verrassende cover zelfs! Wat waren The Black Keys steengoed in het uitsmeren van muziek, zelfs toen het bij I Heard It Through The Grapevines een cover betrof. Het publiek, wat vanavond toch al regelmatig meezong liet zich tijdens deze Gladys Knight & The Pips-klassieker uiteraard even horen en ging vervolgens tijdens de reguliere afsluiter She’s Long Gone nogmaals uit hun dak. De thuisblijvers hadden vanavond dan ook weldegelijk ongelijk, The Black Keys waren weer springlevend en dat lieten de heren in het toegift in hoofdletters nogmaals weten. De Ziggo Dome zong vol overgave mee op de hit Little Black Submarines en overal in de grote zaal werden de telefoonlichtjes tevoorschijn gehaald, wat een mooi gezicht, kippenvel!
Ook aan deze mooie avond in Amsterdam kwam helaas een einde, maar wel eentje met een gouden randje, het spelen van een overweldigende Lonely Boy zorgde ervoor dat iedereen met een tevreden glimlach naar huis werd gestuurd!
Foto’s door Charlotte Grips – Rockportaal.nl
[
