The Brave – Aura

De videocliip Technicolor en het label UNFD (onder meer Crossfaith en In Hearts Awake) waarbij The Brave hoort, maakte me nieuwsgierig naar het album Aura. Het is het tweede album van de band en de eerste single Ehtereal van de band werd in Queensland uitgeroepen tot beste rocknummer van het jaar bij de Music Awards.
Opgericht in 2013 heeft de band al een EP Endless en een album Epoch uitgebracht dat beide door critici positief werd ontvangen. Op het album blijkt de nieuwsgierigheid positief gegrond te zijn, want Aura is een prettig album dat qua beleving overeenkomt met het album Cheap Love van To The Rats And Wolves. Dat betekent dat een sterk mainstreamgeluid is gekoppeld aan aantrekkelijke metalcoreinvloeden.
Met de opener Through The Dark wordt duidelijk dat The Brave een fris volwassen geluid neerzet. De melodie is aanstekelijk en kent krachtige en pittige accenten en is daarmee ook representatief voor het algemene geluid van The Brave.
Zo blijft het gevoel dat ik na Through The Dark heb, terug te komen in Out Of Reach, Desolation en Above The Clouds. Hier is krachtige metalcore de basis en brengt de wisselwerking  tussen de grunts en de clean vocals juist dat extra. Bijkomend voordeel is dat deze clean vocals ook nog eens een grote variëteit kennen. De rustige stukken bieden enerzijds een stuk rust, maar hebben ook een ingehouden spanning die de aandacht sterk verscherpt.
Net als bij To The Rats And Wolves is het leuk dat de band sterk varieert op het album. Het eerder genoemde Technicolor kent wat Nirvana-invloeden terwijl Dragged Down richting Papa Roach gaat. Met Burn levert The Brave een prettig liedje dat gemakkelijk in het oor ligt, net als Out Of Reach.
Verrassend geluid komt daarna voor in titelnummer Aura waarin een bijzonder geluid de hoofdmoot voert. Het accent ligt op de zang die begeleidt wordt door percussie die als een pulserende hartslag de compositie een gezicht geeft. Daarbij weet The Brave in de afsluiter Goodbye mij nogmaals te verrassen door een compositie waarin de zang enerzijds heel lieflijk neergezet is, maar afgewisseld wordt door venijnige zangmomenten. De kracht en energie die hierbij naar boven komt staat in schril contrast met de toch wat trieste boodschap van de compositie.
De nieuwsgierigheid vooraf heeft me doen besluiten om Aura te beluisteren en daar heb ik geen spijt van. The Brave weet de mainstream in de metalcore mooi uit te bouwen en zet met Aura een album af dat voor velen tot de verbeelding kan spreken. Ergens ligt het geluid dicht bij To The Rats And Wolves en Papa Roach, maar weet de band uit Brisbane toch een volwassen eigen geluid neer te zetten.