The Chris Robinson Brotherhood – Doornroosje (Nijmegen) 01/03/2016

The Chris Robinson Brotherhood betreden iets later dan stipt 20.15 uur zoals het op de bill staat het podium. De grote zaal in Doornroosje is vanavond redelijk gevuld met hoofdzakelijk 40 plussers maar is zeker niet vol. Dit heeft ook te maken dat de amerikaanse band met hun roots in California in hun europese tourschema opvallend veel datums op Nederlandse bodem hebben opgenomen. Fans kunnen kiezen uit Nijmegen, Groningen, Amsterdam en Maastricht. Omdat de band 2 vplwaardige sets speelt met een heuse pauze in het midden is er geen voorprogramma meegenomen. CRB trapt vanavond in Doornroosje af met een cover van Frank Motley. Het is de eerste van in totaal 7 covers die op de setlist staan : opvallend veel op het totale aantal van 18 songs die de revue passeren.
Het nummer Try Rock & Roll zet meteen de toon van de gehele avond. Dit zal geen avond worden van muzikale excessen, grote lichtshow of fancy podium aankleding maar een lekkere luisteravond. Een paar spots, een banner met wat wietbladen en een dampende uil waaruit wat wierook stokjes hun werk doen volstaan. CRB met frontman Chris Robinson put naast de covers verder inspiratie uit een mix van al hun albums die ze sinds 2013 hebben gemaakt. Die platen gaan hoofdzakelijk de kant op van americana, country en rock n roll. Een relaxtere kant van Robinson die de meeste kennen als frontman van The Black Crowes waar hij in het verleden grote successen mee heeft gehad.
Robinson is goed bij stem en laat zien een waardig frontman te zijn zonder echt op te vallen. Je merkt aan alles dat hij de band draagt maar dat er genoeg bewegingsruimte is voor gitarist Neil Casal en toetsenist Adam MacDougall om hun ding te doen. Daar zit ook het zwakke punt van deze avond. De sound van de toetsenist drukt een te zware stempel op deze avond. Waar het geluid op de platen mooi op elkaar is afgestemd is het live te overheersend en bij vlagen zelfs storend. Het geluid laat sowieso wat te wensen over wat tot gevolg heeft dat ook de gitaarsolo’s van Neil en Chris niet helemaal goed uit de verf komen. In het midden van de show neemt de band een “kleine” theaterbreak. De avond kabbelt verder zonder echte uitschieters. Dat hoogtepunt komt er is er overigens wel tegen het einde van de show en dat is dan opvallend genoeg als toetsenist Adam MacDougall rustig op de achtergrond blijft. Al met al was het een goed degelijk optreden wat niet in de boeken gaat als legendarisch maar dat hadden ook weinig mensen die de band kennen verwacht. De vaak wat overdreven geluidseffecten van toetsenist mogen wat meer in de koelkast en zal de band alleen maar goed doen.