Nu heeft The Chronomaster Project van Luigi Iamundo en Fabio Rancate zo zijn eigen wereld gecreëerd in een sterk sci-fi-karakter. Een verhaal over oorlogen, ruimte en beschavingen waarin de verschillende muzikanten en zangers zo hun eigen rol spelen. Gelukkig loopt het allemaal goed af, onder meer door de chronomaster Enrico Scutti die de vocalen voor zijn rekening neemt. Hij wordt daarin bijgestaan door een aantal leuke namen.
In The Mission horen we Mark Boals (als vader) op zang. Deze compositie die ingeleid wordt door cello en piano is goed toegankelijk en wanneer Lele Mr. Triton met zijn toetsenspel invalt moet ik denken aan Ayreon. Het is een mooie inleiding op wat komen gaat. Met The End Of The World? wordt de toegankelijkheid een beetje aan de kant gezet door een zwaarder karakter. Het gitaarspel van Luigi Iamundo en Leanordo Porcheddu klinkt scherp en lekker. Het is duidelijk aanwezig maar niet overheersend. Qua melodie verandert de compositie vanuit de zwaarte toch in een aantrekkelijke compositie.
Een goed sci-fi-verhaal kan natuurlijk niet zonder een prinses (!). Vicky Psarakis neemt deze rol op zich in The Ancient Throne Of Tessev V dat niet alleen qua titel wat oosters klinkt. Ook muzikaal komt er een oosters accentje om de hoek kijken. Hier is het drumwerk van Carlos Cantatore de katalysator die een contrast levert met de heldere stem van Vicky. Het andere tegenwicht vindt plaats in de vorm van een stevige grunt. Verder glijdt de compositie al glooiend voorbij.
Een ruimtereis zonder kapitein is ondenkbaar. Geheel in de trant van genderneutraliteit e.d. is dit een mooie rol voor Amanda Somerville die haar engelenstem eveneens heeft geleend voor het project. In The Invaders’ Chronicle Part 1: We Came In Peace laat ze horen waarom ze zo tot de verbeelding spreekt. Duidelijk is dat het project mikt op een groter publiek met deze mainstreamcompositie. Ook hier mag de drum de aandacht opeisen maar is er ook degelijk voldoende aandacht voor mooie akoestische stukken waarin de gitaarsolo netjes is neergezet.
Een compositie die me heeft gegrepen is The Last Man Of Ice met zang van Snowy Shaw, maar dat heeft wel even geduurd. Ik moest even wennen aan het karakter maar het bleek een compositie die wel bleef hangen in mijn hoofd en de sterke zangpartij van Snowy was daar zeker een reden van.
The Invaders’ Chronicle Part 2: In Hoc Signo Vinces featuring Gianluca Mastrangelo als de paus mag dan een deel 2 zijn, maar verschilt wel sterk met deel 1. Het orgelgeluid past wel uitstekend in de wereld van de paus en ook de koorzang geeft het geheel wat Gregoriaans. De gitaarriff is langzaam/traag en dat past mooi bij de zang die netjes theatraal is neergezet. Gianluca heeft een divers stemgeluid. Enerzijds neigend naar de opera, maar ook heel krachtig en stevig. Ergens moet ik denken aan Nils. K. Rue. De versnelling komt op het goede moment en is meteen een reden voor een lekkere riff/groove.
Dan komt er ook op dit album een moment van rust met het duet van Mike Mills als de leider van de kolonie en Chris Boltendhal als de fanatical invader. De compositie bouwt zich mooi op en zeer gevarieerd neergezet waarin melodie en spanning hand in hand gaan. Ergens is het duet zwaar en onheilspellend maar door de herkenbare melodie en de heldere stem van Mike Mills komt er toch altijd weer een lichtpuntje.
In Revenge Of The Last komt er een heuse heks in de persoon van Nina Osegueda om de hoek kijken. De riff is zwaar aangezet en de keyboards krijgen meer aandacht in het spel waardoor er luchtige accenten worden toegevoegd voordat The End Of The World wordt ingezet. Een beetje een vreemde eend in de bijt omdat deze compositie zo ontzettend electronisch en poppy is neergezet. Het is gewoon een lekker liedje dat er tussendoor wandelt. Het album sluit met Nothing Left To Lose in ruim negen minuten af. Deze compositie heeft alles in zich van een mooie compositie. Het is goed opgebouwd, heeft elementen van een goede ballad in zich en het stemgeluid van Marcela Bovio is toch bijzonder. Mooi en herkenbaar. Aan het eind krijg je eenzelfde melodie als in de opener The Misson waarmee de reis ergens in cirkels lijkt te draaien.
The Android Messiah is een leuke rockopera en liefhebbers van Avantasia en Ayreon kunnen gerust het album een luisterbeurt geven want er zijn genoeg elementen die het album tot een heerlijk album maken. Al was het alleen maar door de keur aan zangers/zangeressen die het geluid, naast een stel uitstekende muzikanten, laten groeien.