Op “Roses” wordt al snel duidelijk dat ze het stevige element van vroeger hebben later varen en zich geheel hebben gericht op melodieuze nummers zonder flinke uithalen en hardere gitaren. Wie dat dan ook verwacht komt bedrogen uit. De schoonheid zit op dit album in de teksten en de ballads. Hoewel de albumtitel “Roses” nog niet zo negatief klinkt zijn de teksten niet al te positief. Liefdesverdriet en het verwerken van de problemen des levens lijken het thema te zijn. Hoewel dit behoorlijk zware thema’s zijn is de uitwerking op “Roses” niet verkeerd gedaan.
Zangeres Dolores O’Riordan is na al die jaren nog steeds goed bij stem en klinkt alsof er nooit een flinke pauze tussen het vorige album heeft gezeten. Ze hoeft alleen niet meer zo te schreeuwen en de grenzen op te zoeken. Jammer, want dit is wat juist zo typerend was voor hun muziek. Het is anno 2012 allemaal wat vlakker en daardoor kabbelt het album wat sneller weg zonder groots op te vallen. Muzikaal blijft het bij The Cranberries ook goed overeind. De omlijsting van de nummers wordt prima uitgevoerd en de sfeer die ze willen neerzetten op “Roses” is goed gelukt. Als dan ook de single `Tomorrow` voorbijkomt lijkt qua muziek de zon even te kunnen schijnen, maar als onderlaagje wordt wel even de tekst `Tomorrow could be too late` meegegeven. Er lijken in Ierland wat relaties gesneuveld te zijn en deze worden verwerkt op dit album. Zo ook op titeltrack `Roses` waarop wordt geschetst dat het leven een tuin is vol rozen is, die slechts verwelken en vergaan. Geen vrolijk perspectief zullen we maar zeggen.
Wat wel positief is dat we kunnen zeggen dat The Cranberries weer helemaal terug zijn. Hoewel `Roses` misschien niet de meest vrolijke comebackplaat is kijken we er wel graag naar uit om de band weer live hun hits te horen spelen!