Het is alweer vijf jaar geleden dat The Pretty Reckless voor het laatst voet aan Nederlandse bodem zette. In die tijd is de ster van deze band flink gestegen. Dat blijkt wel uit het feit dat 013 ram uitverkocht is en uit het enthousiasme van het publiek.
Het engelse The Cruel Knives mag de zaal opwarmen. Dat gaat ze ook verdomd goed af. Vocalist Tom Harris weet hoe hij voor een grote zaal moet staan en heeft de stem en persoonlijkheid om een dergelijk groot publiek te boeien. Altijd knap als een minder bekende band de handjes op elkaar weet te krijgen. Sowieso is de band met de neus in de boter gevallen, want de zaal is echt al flink gevuld, wat niet altijd een garantie is voor een openingsact. De set is kort, maar vrij krachtig. Gelukkig ontbreekt hun populairste nummer en ook mijn favoriete track Hollow People niet. Bonuspunten gaan naar gitarist Sid Glover en zijn enorme rock ‘n’ roll uitstraling die wat mij betreft de show wist te stelen. 
Gillende meisjes, een afgeladen volle zaal en flauwgevallen fans die moeten worden weggedragen. Het is al even geleden dat ik soort taferelen die we kennen van de grotere pop acts heb meegemaakt. En laten we wel wezen, ondanks de lading aan gitaar distortion, is The Pretty Reckless toch wel een beetje te omschrijven als Taylor Swift on speed. In plaats van Taylor Swift vinden we Taylor Momsen op het podium. Een werkelijke blikvanger met haar frêle postuur, gekleed in een kort zwart broekje en een laarzen met flinke plateauzolen. Van origine actrice (o.a. de serie Gossip Girl) weet deze dame als geen ander het publiek te bespelen met grootse gebaren en haar mimiek. Ze beweegt continu over het hele podium, maakt goed gebruik van de verhogingen en draait pirouettes . Kortom, levendige performance! Wellicht overspeelt ze soms haar hand een beetje met haar ‘’pop diva/sex kitten’’ imago, maar ze heeft de muzikale kwaliteiten om daarmee weg te komen. Live doen haar vocalen nauwelijks niet onder voor wat we op de plaat horen, en het is fijn om te zien dat ook de spaarzame momenten waar ze zelf de gitaar omgespt niet teleur stellen. 
Er is niet veel nodig om de fanatieke fans mee te laten zingen en wellicht maakt Taylor daar iets te veel gebruik van. Bijna elk nummer krijgt wel een singalong zoals Heaven Knows en Just Tonight. De wat krachtigere nummers zoals I’m Going To Hell en Death By Rock And All zijn daarom extra genieten omdat de aandacht meer uitgaat naar het fijne gitaarwerk in plaats van de publieksinteractie. 
Ik had mijn geld gezet op een akoestisch toegift, maar helaas worden we slechts getrakteerd op een versie met te lange drumsolo van Fucked Up World. Desalniettemin heeft het publiek grotendeels gekregen waar het op hoopte en zullen de meeste fans met plezier terugkijken op de avond. Ik hoop dat de onwel geworden dames genoeg hebben meegekregen om dat ook te doen.
