Nadat The Cult al eerder het volledige Love album (1985) in zijn geheel speelde staat de Electric 13 tour in het teken van het uit 1987 stammende Electric. Een plaat waarop de groep het muzikale roer volledig omgooit. Met Rick Rubin als producer komt de band op de proppen met hun eerste echte hardrockalbum. Het is tevens het begin van een zeer succesvolle periode voor The Cult want ook in Amerika doet Electric het goed.
26 jaar na dato acht de band de tijd rijp om het volledige album nog een keer te spelen. Het eerste gedeelte van het optreden is dus geheel gewijd aan Electric. Alle nummers worden in dezelfde volgorde als op het album gespeeld. Zo krijgt een goed gevuld 013 prima uitvoeringen voorgeschoteld van o.a. Wild flower, Peace dog, Lil’ devil, Aphrodisiac jacket en publieksfavoriet Love removal machine. Toch is het vooral leuk om de minder bekende songs als Electric ocean, King contrary man en Outlaw te horen die zelden of nooit live gespeeld worden. Het enige dat ontbreekt is de cover Born to be wild. Daarvoor in de plaats wordt het uitstekende Zap city gespeeld. Het geluid is goed, zanger Ian Astbury is voor zijn doen goed bij stem en gitarist Billy Duffy tovert de mooiste riffs uit zijn gitaar en heeft een unieke sound.
Ondanks al dit moois komt het optreden niet echt los. Duffy heeft wat technische problemen die niet over lijken te gaan en waar hij zich nogal aan stoort. Hij staat er dan ook bij alsof hij er helemaal geen zin in heeft. En dat is jammer want in de zaal is van een technisch probleem niks te merken. Alles klinkt zoals het moet klinken. Op het podium is het geluid natuurlijk anders dan in de zaal maar ondanks de problemen speelt Duffy zijn partijen foutloos en met speels gemak en is het zonde dat het zijn gemoedstoestand zo beïnvloedt. Op een gegeven moment stoort hij zich zelfs aan de lichtshow omdat hij af en toe zijn pedalen niet kan zien en eveneens niet kan zien wat hij speelt. Als dan ook Astbury het nodig vindt om het publiek te vertellen dat het wel wat enthousiaster kan reageren lijkt het een aparte avond te gaan worden. De pot verwijt de ketel natuurlijk want als je zelf al niet enthousiast op het podium staat wat verwacht je dan van je publiek?
Bij het tweede gedeelte van het concert is alles echter totaal anders. Alle problemen lijken verholpen en de band gaat er voor. Met o.a. Rain, Sweet soul sister, The phoenix, Rise en She sells sanctuary wordt het alsnog een feestje en kan er bij Duffy af en toe zelfs een lachje af. In de toegift krijgen we nog puike uitvoeringen van o.a. Horse nation en Sun king voorgeschoteld. The Cult heeft dan bijna twee uur op het podium gestaan. Een optreden met twee gezichten waarbij gelukkig het positieve gevoel overheerst. Nu maar hopen dat ze in de toekomst ook het fantastische Sonic temple album uit 1989 zullen eren met een tour.
