Opnieuw weten Ian Astbury en Billy Duffy de luisteraar te boeien met een ijzersterk album. Teksten gebaseerd op eigen ervaringen gecombineerd met strakke gitaarpartijen van Duffy, dit is een authentiek Cult album. Genadeloos opent het album de aanval met Dark Energy, een nummer bol van de energie. Heerlijk rockend tot aan het eind. Astbury’s stem heeft na al die jaren nog niets aan zijn karakteristiek verloren. Volgens Astbury is Hidden City een metafoor voor ons spiritueel leven, ons intieme eigen leven. Volgens hem zijn hedendaagse goeroes bezig om bepaalde geneeswijzen of gedachten te verkopen alsof het een volledig nieuwe fenomeen is. Zijn plek in de geschiedenis is om te antwoorden, niet reageren, maar observeren, deelnemen en delen door woord en muziek. Er is geen grotere autoriteit dan het hart. En daar kunnen we het mee doen.
Tekstueel zitten er meer lagen in de nummers, het is een kwestie van vaker luisteren. Dance The Night heeft een lekker in het gehoor liggen refrein, In Blood is een nummer dat zich langzaam en sloom opbouwt vanaf de eerste tonen. G.O.A.T. begint met een stevige gitaar en drumpartij, een typisch The Cult nummer. Avalanche Of Light is lekker uptempo, met een verrassend fijn basloopje, Lilies doet het weer even rustig aan. De afsluiter is het mooie, rustieke Sound & Fury, dat Astbury van een hele andere kant laat horen. Een minimale muzikale omlijsting geeft het nummer de juiste toon.
Om eerlijk te zijn klinkt het hele album vertrouwd, dit is The Cult zoals je verwacht. De band ontwikkelt zich nog steeds, in een positieve manier.