The Cult in Nederland. Dat is toch alweer even geleden. De populariteit van de groep heeft er echter niet onder geleden. Dat blijkt wel uit het feit dat beide concerten in zowel Tilburg als Amsterdam razendsnel zijn uitverkocht. In dat opzicht was een grotere show in bijvoorbeeld de AFAS wellicht ook een optie geweest in plaats van twee kleinere zalen. Zeker omdat deze tour in het teken staat van het 40-jarig jubileum van de Engelse groep. Voor de fans zijn deze twee optredens echter de slagroom op de taart. The Cult in Paradiso, het kan eigenlijk niet mooier.
Het wordt dan ook een avond om niet snel te vergeten. The Cult is namelijk in bloedvorm. Onder leiding van boegbeelden Ian Astbury (zang) en Billy Duffy (gitaar) is het anderhalf uur feest in de legendarische poptempel. De groep klinkt en oogt nog steeds fris. Astbury (inmiddels 62) is zo fit als een hoentje en ook zijn stem heeft er deze avond zin in. Dat is lang niet altijd het geval. Astbury is nooit een wereldzanger geweest en wijkt op het podium vaak heel erg af van de originele zangpartijen. Maar in Paradiso zingt hij gewoon prima. Bovendien is de sfeer in de kolkende zaal geweldig en wordt hij vaak overstemd door het massaal meezingende publiek. Duffy doet zijn status als gitaarheld alle eer aan. Zijn volstrekt unieke sound blijft een lust voor het oor. Verder blijft hij de bescheidenheid zelve en maakt hij vooral indruk met zijn gitaarspel. Daar krijgt hij ook alle ruimte voor want de meeste songs draaien nou eenmaal om zijn machtige riffs.
De setlist geeft een mooi overzicht van de 40 jaar dat The Cult inmiddels bestaat. Ondanks dat de nadruk natuurlijk voornamelijk ligt bij de klassieke albums Love (1985) en Sonic temple (1989) worden andere pareltjes niet vergeten. Het album Beyond good and evil uit 2001 bijvoorbeeld. Een nogal vergeten en onderschatte plaat waarvan we deze avond het geweldige Rise voorgeschoteld krijgen. Van de beginperiode worden Resurrection Joe en Spiritwalker gespeeld. Maar de toch al tropische temperaturen op deze bloedhete dag gaan pas echt omhoog bij krakers als Wild flower, Sweet soul sister, Fire woman, Love removal machine en het prachtige en massaal meegezongen Rain. Een ander hoogtepunt is een akoestische uitvoering van Edie (Ciao baby).
In de toegift kan She sells sanctuary natuurlijk niet ontbreken met de daarbij behorende witte Gretsch gitaar van Duffy. Het is een passend slot van een fantastische avond in Paradiso. Na afloop worden de bandleden nog even voorgesteld waarbij drummer John Tempesta zeker een speciale vermelding verdient omdat hij al sinds 2006 een vaste waarde is in The Cult. Zowel Duffy als Astbury richten nog even het woord naar het enthousiaste publiek waarbij laatstgenoemde zijn liefde voor Amsterdam niet onder stoelen of banken steekt. Als Duffy al lang en breed is verdwenen blijft Astbury maar afscheid nemen. Hopelijk duurt het niet weer zo lang voordat The Cult terug is in Nederland want dit smaakt naar meer.