The Dali Thundering Concept – Savages

Via Apathia Records wordt het tweede album Savages van het progressieve metalcollectief The Dali Thundering Project bijna letterlijk op ons afgevuurd. Een album dat de naam van de band aardig representeerd. Ondefinieerbaar als het werk van Dali en daarnaast heftig als Donar, de god van de donder. Savages biedt de luisteraar zoveel veelzijdigheid dat ik als reviewer niet de illusie heb dat ik het album nu al goed heb doorgrond.
Tekstueel gezien kan Savages, dat in drie delen is opgebouwd niet gezien worden als een positief album. The Dali Thundering Concept beschrijft de toekomst van de mensheid vanuit een donker perspectief. Een perspectief waarin de opwarming van de aarde, de opkomst van het populisme en de kloof tussen arm en rijk worden beschreven. En dat alles in een zeer veelzijdig muzikaal decor.
Met Ostrich Dynasty lijkt het beest losgebroken in een mathcore beïnvloede onregelmatige compositie die strak gespeeld wordt en ritme en gitaarmelodie haaks op elkaar lijken te staan. The Dali Thundering Concept is daarbij wars van welke regel of grens. Met een jazzy intermezzo zetten ze me op het verkeerde been. Dat uitstapje naar de jazz komt helemaal sterk naar voren in Demeter dat als brug fungeert tussen deel twee en deel drie van het album. Het verfrissende buitje in het intro evolueert in een avantgarde jazzstuk waar zelfs een zangeres aan te pas komt. Het is wel meteen duidelijk dat er een overgang plaatsvindt.
Ook de brug tussen deel één en deel twee is opmerkelijk te noemen. In een instrumentale electropop sci-fi soundtrack loopt Cassandra over in There Is No Calm Before The Storm en daar hebben ze gelijk in want hier wordt meteen zwaar en traag ingezet in een bijzonder fraaie afwisselende compositie. Kenmerkend voor Savages moet ik zeggen. The Myth Of Happiness wordt ondubbelzinnig gortdroog neergezet in een trefzeker ritme dat in combinatie met het gitaarwerk ontzettend grooved. Stijl, tempo en aanvliegroute wisselen sterk, maar zijn wel behapbaar. Daar zit wel een gevaar in want Blessed With Boredom lijkt in eerste instantie een enorme brij van muziek. Vooral qua zang ligt er weinig variatie in het verschiet. Toch blijken ook hier de diverse accenten garant te zijn voor een interessante en fascinerende compositie.
Waar ik meteen warm voor liep was de compositie Ink. Daarmee hadden ze mijn interesse wel te pakken en nog altijd is het ultrasnelle stuk muziek er één om van te smullen. Ritmes en groovende riffs bieden zoveel kracht terwijl de gitaaraccenten voor een luchtig karakter zorgen. Totdat Adam Warren (Oceano) zijn strot openzet en een grunt opzet die vanuit de onderwereld te zijn opgerezen. Zo zwaar heb ik ze zelden gehoord. Aansluitend volgt Flying With The Shepherds dat vooral naar het einde toe vanuit een lekkere lange breakdown krachtig wordt voortgezet.
Het derde en laatste deel met Empty The Void, Utopia en We Build The Past ligt in het verlengde van hetgeen al gepasseerd is. Empty The Void is, evenals Blessed With Boredom aardig onnavolgbaar in eerste instantie en is Utopia gezegend met een aardige melodielijn die wederom aangevuld wordt met jazzystukken.
Savages is kort gezegd geen album dat je even tussendoor opzet. Het is daarbij ook geen album dat oppervlakkig is neergezet en dat je zomaar even ‘snapt’. Maar…. Savages is wel heel intens en biedt de luisteraar een veelzijdig en lekker album. Vooral met een compositie als Ink bewijst The Dali Thundering Concept dat zij boordevol potentie zitten.