Stipt om negen uur trapt de band af met Shake My Bones, een nieuw nummer. Het is al snel duidelijk dat er drie rasechte muzikanten op het podium staan, gitarist Michiel Jansen gaat helemaal op in zijn gitaarwerk terwijl aan de andere kant Mark ten Hove schijnbaar achteloos de bas beroert. Op de achtergrond werkt drummer Prero Sestu zich in het zweet. Tussen al dit muzikale geweld houdt zangeres Dion Legebeke het hoofd koel. Vol overgave worden de vocalen de zaal in geslingerd.
De band speelt vanavond niet alleen nummers van het debuut The Dirt, er zijn ook nieuwe nummers te horen. Zo vertelt Legebeke dat het nu de tweede keer is dat de band Born To Die live ten gehore gaat brengen. Het gaat de band goed af. De stem van Legebeke is krachtig en helder en klinkt toch wat afwijkend ten opzichte van de opnames op The Dirt. Op het album klinkt ze als een mengeling van de vroege jaren zeventig zangeressen Jerney Kaagman en Mariska Veres. En we weten allemaal wat voor hits zij gescoord hebben. Jansen gaat ondertussen helemaal uit zijn dak en gooit er nog maar een keer een mooie solo in en als even later Ten Hove ook nog even een korte bassolo laat horen, is het beeld compleet.
De band maakt het half uur vol met drie nummers van The Dirt, namelijk Woman, Dive en het geweldige Hypnotized. Deze laatste drie nummers worden met meer passie en overgave gespeeld, het is duidelijk dat de band deze goed in de vingers heeft. De bandleden laten ook duidelijk zien waar de passie ligt, live spelen. Of zoals Legebeke het noemt SPEULN. Ondanks de korte set was het een geslaagd concert en hebben de bezoekers een goede indruk gekregen van wat de band werkelijk kan. En het is een goede zaak dat er ook nieuwe nummers bij komen, dan komt het tweede album vanzelf.