Op een donkere, regenachtige zaterdag voldoen de vier muzikanten van The Damned Few volledig aan de hoge verwachtingen.
De kleine zaal van Hedon is bijna vol en iedereen is in afwachting van de band. Het album Karabasan is net uit en we zijn klaar voor een spetterende show. Als de lichten uitgaan, trapt de band af met Hypnotized. Het is het nummer waar het voor mij allemaal mee begon, het is de openingstrack van de debuut EP The Dirt uit 2018. Nu, ruim 6 jaar later zie ik een band die gegroeid is, een zangeres die het publiek inpalmt met haar charmes en een optreden dat alles in zich heeft wat de gemiddelde bezoeker wil.
Van de tweede EP Black Blooded Woman volgen de nummers Fool, Baby Boo en het titelnummer. Het is een sterke start, ruig en stevig. En dan verlaten drummer Maurice Slot en bassist Jaap Schrijver het podium zodat gitarist Michiel Jansen en zangeres Dion Legebeke een kleine akoestische set kunnen doen. Jesus Doesnt Want Me For A Sunbeam is het eerste nummer, vooral bekend van de MTV unplugged gig van Nirvana. Legebeke laat horen dat ze het niet alleen van haar powervocalen moet hebben, ook iets kleins als dit kan ze uitstekend neerzetten. Wel jammer dat het publiek daar dan altijd weer doorheen moet praten.
De nummers Why en Born To Die volgen, waarbij het laatste nummer ook in deze vorm een ijzersterk nummer blijft. Legebeke zingt intens en vol overgave terwijl ze de nummers klein weet te houden. Met deze twee nummers toegevoegd aan de setlist heeft de band nu de volledige EP Black Blooded Woman gespeeld en worden de barkrukken ingeruild voor Slot en Schrijver. Het is tijd voor nieuw werk! Wat volgt zijn de negen nummers van het nieuwe album Karabasan.
Wat volgt is een aaneenschakeling van energieke rock doorspekt met vuige gitaarriffs van Jansen terwijl achter hem Slot zichzelf in het zweet werkt met rake harde klappen op zijn drumstel. Aan de rechterkant van het podium voegt Schrijver een extra laag toe met zijn ronkende bas en ondertussen wervelt Legebeke als een wervelende derwisj met niet aflatende energie over het podium. Intieme stukken zang worden afgewisseld met snoeiharde uithalen die uit haar tenen komen, het is ongelooflijk wat we hier zien. Of ze nu op haar knieën op het podium zit, om de nek van Jansen hangt of zich helemaal laat gaan in het gezicht van Schrijver, het is allemaal met 110% inzet.
Er is geen toegift, maar die is ook niet nodig. De band heeft alles gegeven en het publiek heeft gekregen waar ze voor gekomen was. Als ik na de show Legebeke complimenteer met haar fantastische performance wordt deze met een grote lach in ontvangst genomen
Deze band verdient langzamerhand een groter podium, een groter publiek want wat zit hier een potentie in. Volgende jaar Zwarte Cross? Voorlopig moeten even afwachten, op de website staan geen nieuwe live data. Gelukkig is daar wel het nieuwe album dat een absolute aanrader is!