Tussen de stapels biografieën en cds valt de aanvraag van The Damned Few direct op. Wie niet waag, wie niet wint moet zangeres en briefschrijfster Dion Legebeke gedacht hebben. In een mooi leesbaar handschrift krijgt de lezer een korte introductie over de band en haar leden. Naast zangeres Legebeke bestaat de band uit gitarist Michiel Jansen, bassist Mark ten Hove en drummer Prero Sestu. Sestu is de oude rot in het vak, hij speelde onder ander bij Unity en Cayenne.
The Damned Few bestaat nu twee jaar en met optredens in de voorrondes van de Grote Prijs van Twente, Broekrock en Into The Wide weet de band de aandacht te trekken. Het vijf nummers tellende debuut is een uitstekend visitekaartje. De vocalen van Legebeke wervelen als een tornado door de ruimte, hard, zuiver en overweldigend. Het gitaarwerk bestaat uit korte, scherpe riffs afgewisseld met hier en daar een lange solo.
De ritme sectie klinkt solide, sterk drumwerk en een lekkere bas. Het album opent met Hypnotized, een lekker up-tempo nummer. Woman neigt iets naar bluesrock, voortgestuwd door een aangename basmelodie. Shattered Sun begint rustig als een ballad. Langzaam verheft Legebeke haar stem, die hier zelfs even aan Linda Perry van Four Non Blondes doet denken. Het tempo wordt niet veel hoger, dit nummer is het rustigste nummer van de EP.
Het debuut sluit af met het uitstekende Dive, gevolgd door My Way Or Highway. Een meer dan geslaagd debuut dat aanleiding geeft om uit te zien naar een volwaardig album en vooral ook om de band live te zien. Dat kan onder andere op 31-1 in Hedon, Zwolle of op 9-3 tijdens de Twentse bandnight in Haaksbergen. Het motto van de band is niet voor niets SPEULN!