Ik heb een zwak voor The Darkness. Op hun best zijn ze weergaloos en benaderen ze Queen in de hoogtijdagen – meer dan de revue die Brian May en Roger Taylor er inmiddels van hebben gemaakt. Jammer genoeg wisselen ze dat af met ontstellend zwak materiaal (het album Hot Cakes, bijvoorbeeld). Lang was het óf geweldig, óf drie keer niks. Pinewood Smile, het vorige album was voor mij het eerste album dat er een beetje tussenin hing. Goede momenten, maar ook tracks die geen enkele indruk maakten.
De hoes van Easter Is Cancelled, met Justin Hawkins aan het kruis, zorgde uiteraard voor gefronste wenkbrauwen. Dat werd slim ondervangen door te roepen dat dat en de tekst van de titeltrack plaatsvonden in een parallel universum. Hun bewering over het ‘quasi-sci-fi magnum opus’ mag je ook met een korreltje zout nemen. De teksten zijn vaak juist over alledaagse zaken. Vaak serieus, zoals in Live ‘Til I Die, overigens niet een van de sterkste tracks. Ik ben nooit zo op de hoogte van niet-muziekgerelateerde feitjes, maar Choke On It klinkt alsof iemand een beroerde scheiding achter de rug heeft. Deck Chair is juist lollig: in een track waarin Justin Hawkins het solowerk van Freddie Mercury als voorbeeld lijkt te nemen, gaat het over een overboord gewaaide stoel.
Opener Rock And Roll Deserves To Die is een prima begin. Een ongecompliceerde rocker met alle ingrediënten die bij The Darkness horen: heerlijk gitaarwerk, de kopstem van Justin Hawkins en een videoclip waarin de heren vooral zichzelf weer op de hak nemen. Uiteraard wordt er met enige regelmaat stevig gas teruggenomen. Dat hoeft geen probleem te zijn wanneer het de aanloop is naar een snellere, heavy track. Helaas zijn de furieuze tracks zwaar in de minderheid en dat heeft tot gevolg dat met enige regelmaat het tempo er helemaal uit gaat. In Another Life dreutelt twee minuten als een soort dertien-in-een-dozijn americana door om pas halverwege een beetje pit te krijgen. We Are The Guitar Men lijkt een poging om een We Will Rock You-achtig anthem te schrijven, maar ook hier blijft het een bij een paar aanzetten.
Voor mij is het een album als Pinewood Smile: het heeft zijn momenten, maar als album komt het alsmaar niet op gang. The Darkness is op zijn best als ze de subtiele balans vinden tussen heavy en soft, tussen tongue-in-cheek en serieus, tussen nietsonziend rocken en showmanship. Dat is hier niet gelukt. Helaas.
The Darkness website