The Darkness – Motorheart

The Darkness nog maar eens. Na hun debuut Permission To Land en opvolger One Way Ticket To Hell .. And Back, kwamen er een reeks vooral wisselvallige comebackalbums. Het vorige, Easter Is Cancelled, had een paar uitschieters in de hoogte, maar net zo goed in de laagte. Hun nieuwste album heet Motorheart en is van hetzelfde laken een pak: een paar sublieme tracks, maar ook een paar stinkers waar zelfs een beginnende hardrockband geen vergiffenis zou voor krijgen.
Openingstrack Welcome To Glasgae is meteen al zo’n stinker. The Darkness steekt de draak met alle clichés die je maar kan bedenken over Schotland en Glasgow en daar hoort in het universum van The Darkness blijkbaar een outer space-psychedelische doedelzak bij. De track heeft bovendien een sublieme riff, maar ergens is de band vergeten om rond die knappe riff nog een song te bouwen.
Dat maken ze meteen goed met It’s Love, Jim, een hardrockende banger zonder veel poespas. Titeltrack Motorheart is een twijfelgeval: je kan niet meteen duiden wat er verkeerd gaat, maar echt warm word je er vast ook niet van. De intro van The Power And The Glory Of Love komt uit het magazijn van AC/DC. Goed gepikt is soms beter dan slecht zelf bedacht. Voorbij de intro steekt het The Darknes-DNA dan de kop op, met opnieuw een degelijke riff maar een songopbouw die rammelt en zo de energie wegzuigt. Jussy’s Girl is een passieloze powerballad en Sticky Situations is zo mogelijk een nog grotere ramp.
Voorbij de helft van het album hebben we dus nog wat tegoed van The Darkness. Dat krijgen we op Nobody Can See Me Cry: snoeihard, strak, knappe gitaar-solo en met prima lyrics. Een volgende schot in de roos komt met Speed Of The Nite Time. Inzake songopbouw laat The Darkness hier opnieuw veel punten liggen, maar deze track heeft een onbestemde magie die je als luisteraar toch over de streep trekt. You Don’t Have To Be Crazy About Me…But It Helps kan je beter meteen doorspoelen. En zo ben je al snel aan het einde van het album.
The Darkness heeft zichzelf de reputatie opgebouwd dat het allemaal niet zo serieus en ernstig moet zijn, maar op dit album nemen de tongue-in-cheek-grappige lyrics helemaal de overhand en dat is gewoon jammer voor een band die muzikaal en inhoudelijk best wel iets te vertellen had. Maar kijk, volgende zomer, als dat virus dan hopelijk eindelijk vergeten is, staat The Darkness opnieuw op alle Europese festivalpodia en bouwen ze een hardrock-feestje dat je nooit meer vergeet. Als een heel matig album als Motorheart daarvoor de aanleiding moet zijn, dan is dat maar zo.