The Dayoffs – The Dayoffs

Vladimir Komarov en Atsuo Matsumoto, beiden uit New York, ontmoetten elkaar tijdens een klus die ze deden voor andere muzikanten. Gezien ze beiden uit de muzikantenwereld komen is dat niet zo vreemd. Vladimir is sound producer en in Rusland vooral bekend als vaandeldrager voor de Russische shoegaze scene en Atsuo is sound engineer. Ze werden vrienden en tijdens een dagje vrij besloten ze in de studio wat eigen materiaal op te nemen. Het dagje vrij heeft hen de bandnaam en een pracht van een debuutplaat gebracht.
Het eveneens uit NY afkomstige The Pains Of Being Pure At Heart gaf in 2009 met hun titelloze debuut het shoegaze genre een modernere tint en gooide wat Smiths-riffs in de mix. Een geniale plaat, die acht jaar later bijna overtroffen wordt door The Dayoffs. Het kenmerkende noise geluid (de vergelijking met een stofzuiger is een belediging) van shoegaze uit de jaren 90 is present, maar in plaats van The Smiths toe te voegen, voegen de heren hier Oasis en Placebo toe. Niet alleen in de muziek is dat te horen (Nobody Knows Her had door Noël geschreven kunnen zijn), ook in de zang hoor je een beetje dat nasale van Liam en soms dat snerpende van Brian Molko. Gelukkig kopieert de band niet klakkeloos ieder geluid. De band heeft een eigen geluid gevonden op een nummer als A Million Days. Het doet denken aan een strandwandeling waarbij je in een slow motion-shot ziet dat je je partner nat spettert met water. Fuck clichés. Het beste nummer op de plaat is het veel te korte Next To Nothing. Een nummer wat aan het begin aan Placebo doet denken maar bij 1:08 breekt er een kippenvel veroorzakende shoegaze-wolk los die voor mij eeuwig mag duren. Het nummer duurt één minuut en 48 seconden wat echt kort is, er had van mij nog een keer zo’n wolk mogen losbarsten. Love Love Love heeft hetzelfde probleem: een lekker vrolijk upbeat shoegaze nummer wat maar twee minuten duurt. Zonde, want als de nummers iets langer waren had dat ervoor kunnen zorgen dat ze de plaat van The Pains hadden kunnen overtreffen. Dat wil niet zeggen dat er geen ‘langere’ liedjes op de plaat staan. Het eerder genoemde A Million Days duurt drie en een halve minuut en het laatste nummer State Of Madness duurt precies zo lang. En ja is het madness dat ze in dat nummer een melodica gebruiken? Misschien, maar het zorgt wel weer voor een origineel geluid.
Conclusie: Ooit ten dode opgeschreven maar nu springlevend, is shoegaze een genre dat zich goed laat mengen met andere genres, maar het komt het beste tot zijn recht als het dichtbij huis blijft. Dat beseft deze band heel goed, waardoor het genre niet lelijk geknakt wordt maar eerder zachtjes wordt gebogen in de richting van Britpop zonder dat het breekt.
Op een schaal van 1 tot 10:
9