The Dead Daisies – Holy Ground

Het was al in augustus 2019 dat er door de Dode Madeliefjes een nieuw album werd aangekondigd. Er werd zelfs al een track vrijgegeven, Righteous Days.
Het grootste nieuws destijds was echter van personele aard. Bassist Marco Mendoza en zanger John Corabi namen afscheid en werden vervangen door niemand minder dan zanger/bassist Glenn Hughes. Dat past prima in het Dead Daisies-verhaal. Hoe het precies zit is me niet helemaal bekend, maar mijn inschatting is dat de bepaald niet onbemiddelde David Lowy (in de eerste plaats voorzitter van het familiebedrijf, een investeringsmaatschappij) de kans zag zijn hobby serieus aan te pakken. Het resultaat is een voortdurend wisselende bezetting van muzikanten die in een na elk album onvermoeibaar toerende band een lekker inkomen kunnen genereren zonder zelf flinke financiële risico’s te nemen. Tegen de tijd dat ze andere projecten willen gaan doen, gaan ze weer verder en worden ze vervangen door andere broodmuzikanten. Maar goed, zolang dat steeds weer lekkere pretrockalbums oplevert is daar niets mis mee.
Tot nu toe waren dat vier uiterst vermakelijke albums. Toen duidelijk werd dat de release van Holy Ground (opgenomen in augustus 2019) pas in 2021 zou plaatsvinden, kwam er gelukkig nog een fijne digitale EP tussendoor in de vorm van The Lockdown Sessions. Op die EP en op dit album zijn naast Lowy en Hughes ook drummer Deen Castronovo en gitarist Doug Aldrich van de partij. Aldrich had ooit in de soloband van Hughes gezeten, dus samen musiceren en componeren vergde weinig gewenning. Aldrich’ kwaliteiten als componist waren natuurlijk al bekend van bijvoorbeeld Dio en Whitesnake, het eerste album van Revolution Saints en de vorige albums van de Dead Daisies. Glenn Hughes heeft naast zijn solocarrière ook altijd in bands willen werken (vandaar bijvoorbeeld Black Country Communion en California Breed) en met Aldrich en Castronovo heeft hij collega’s die hun vak verstaan en weten hoe het is om stevig te toeren. In het fijne interview dat Jochem had met Doug Aldrich, steekt die de loftrompet over David Lowy, die weet wat zijn rol is in deze band maar daar blijkbaar ook prima floreert.
Dat is te horen op Holy Ground, want de songs zijn stuk voor stuk om door een ringetje te halen. Lekker riffy songs met de uiterst kenmerkende stem van Hughes als kers op de taart. Waar bijvoorbeeld zijn oud-Deep Purple-collegas Ian Gillan en David Coverdale met het klimmen der jaren flink hebben moeten inleveren op hun vocale kwaliteiten lijkt er bij Hughes nog geen enkele sleet op te zitten. Het begint al met opener Holy Ground (Shake The Memory). Een voor Daisies-begrippen buitengewoon heavy track. Het blijkt geen uitzondering te zijn, want het hele album is heavy. Alleen afsluiter Far Away is een ballad, maar zelfs die kent nog steeds een heavy uitvoering. Daartussen komen de van The Lockdown Sessions bekende tracks Righteous Days en Unspoken, maar bijvoorbeeld ook de Humble Pie-cover 30 Days In The Hole – bij hardrockers misschien beter bekend van Mr. Big – met ook lead vocals van Castronovo. Andere hoogtepunten zijn Like No Other (Bassline) en het bijna Sabbath-achtige My Fate. En steeds wórdt er door Aldrich wel gesoleerd, maar zijn zoals bij hem gebruikelijk de riffs eigenlijk de pareltjes.
Is er ook iets aan te merken op dit album? Nou, één dingetje misschien. Er zijn veel overeenkomsten met Hughes’ solowerk en het hardere werk van Black Country Communion. Maar ja, dat is bijna een gegeven als Hughes ergens meedoet. Wat onveranderd Dead Daisies is, is dat het in de eerste plaats een riffy pretrockalbum is gebleven. Met Holy Ground hebben we een dijk van een rockplaat om de tijd te overbruggen tot de heren weer uitgebreid kunnen toeren.

The Dead Daisies website