Op het podium in de kleine zaal van de 013 staan vanavond twee bands van Nederlandse bodem: The Reaction en The Deaf. Geen muziek voor mensen die van een portie ingetogen singer-songwriter willen genieten. Wel muziek voor mensen die van een stevige partij (sixties) garage en ruige speedbeat houden. Ik heb er in ieder geval zin in!
The Reaction is geen onbekende band voor mij. In 2012 brachten zij hun EP “Action with the Reaction” uit, en ik ben daar als fotograaf nauw bij betrokken geweest. Deze dame en heren putten hun inspiratie uit bands als The Pretty Things, the Who en The Small Faces, en geven eveneens een no-nonsense sound mee aan hun muziek. De EP is live opgenomen zonder oppoetswerk achteraf: zoals het gespeeld is, zo krijgt de luisteraar het te horen. Deze benadering is ook kenmerkend voor hun live optredens: verwacht geen spectaculaire show met visuals en intro’s of gimmicks in de vorm van digitaal toegevoegde geluidsfragmenten. Wat het publiek vanavond te zien krijgt is een show die full-speed ingezet wordt met Barbarella stomp en die non-stop doorgaat. De hoeveelheid nummers die voorbij komen in de set van krap een half uurtje is verbazingwekkend. Dit wordt bereikt door geen pauzes tussen de nummers te laten vallen en deze op te vullen met gepraat en/of grapjes. Zo zie ik optredens het liefst!
Als de het laatste nummer gespeeld is en ik aan de bar een biertje nuttig zit het Philicorda orgeltje nog steeds in m’n hoofd. Pakkend en catchy, zo laat het optreden zich het best omschrijven.
Mijn kennismaking met The Deaf is al een paar jaar geleden, waar ik puur per toeval bij de Popronde bij ze terecht gekomen ben. De band was destijds nog vrij nieuw, en de aankondigingen spraken voornamelijk van “de band van Di-Rect lid Spike”. Het stadium om naar dit verleden te refereren is de band intussen al lang gepasseerd. Na het debuutalbum “Toot Whistle Plunk Bloom” uit 2011 is er sinds kort het nieuwe album wat simpelweg “The Deaf” heet. De tour waar de band momenteel mee bezig is staat in het teken van dit album, wat al blijkt uit de psychedelische backdrop die hetzelfde is als de albumcover.
Het optreden destijds heeft een energieke indruk op mij achtergelaten, en het duurt niet lang voor ik een deja-vu gevoel krijg. Het is met name Spike die als een in Red Bull ondergedompelde Jack Russel het podium ten volle benut om tijdens de nummers als een stuiterbal rond te dansen. Het publiek smult ervan en aan de oproep van bassiste Miss Fuzz om zo extreem mogelijk te dansen wordt massaal gehoor gegeven middels een flinke pit. Want de winnaar mag na het optreden een bandshirt op komen halen.
Het tweede album kent duidelijk meer variatie in de nummers. Uiteraard doet ook dit album het begrip “Den Haag Beatstad” eer aan, maar in het geheel zit er meer variatie in en komt het op mij volwassener over. en laat de setlist nou op 2 nummers na tracks van dit album bevatten… Gevolg: het optreden komt dynamisch over. Ook het feit dat de zang beurtelings door Spike en Miss Fuzz gedaan worden dragen hier aan bij.
Muzikaal gezien een prima optreden, en qua stijl een mooi vervolg op de support. Toch heb ik er ook een kritische noot bij: waar het eerste optreden mij wist te pakken door een solide non-stop performance, gaan mij nu regelmatig m’n nekharen overeind staan door tenenkrommende grapjes tussen de nummers door. Soms is het beter om niks te zeggen en gewoon te doen waar je goed in bent: muziek maken…
Setlist The Reaction: Barbarella stomp – Nunnery – Place to stand – Ey!!! – Sunshine – Cry in the night – I’m gonna love ya – Stomache – Message in the fire – Flush me – Thunder – Can’t be bold – Mind’s eye
Setlist The Deaf: Are you scared – Go loose yourself – Isolator – 1973 – Sin city – Dead moon rise – soultrapper – Not your man – He’s my man – Rides in rolls out – I got love – B-B-Bang – Lay down honey – Coming down that road – I’m alive
