The Deaf Dollars – Singularity

Het Nederlandse trio The Deaf Dollars maakt catchy en funky poprock zoals je die nog maar weinig hoort: met invloeden van Lenny Kravitz en David Bowie. Zoals in de jaren ’80: met wat eenvoudig persoonlijk drama en met stadion-ambities. Ze hebben net hun nieuwe album Singularity uit.
Als de gitaar iets minder prominent in de mix zit, zoals op I Will Only Bring You Tears, hoor je de synthpop van Erasure en Pet Shop Boys. Op andere tracks leunen ze voorzichtig naar The Darkness en Eurosong-winnaars Maneskin (op I Feel Like A Rocket) of The Killers (Shimmer People).
Referenties opsommen is natuurlijk makkelijk. En The Deaf Dollars doen uiteraard meer dan knipogen naar andere bands. De tracks zitten degelijk in elkaar en zijn prima ingespeeld, de productie is top, … alleen is het niet makkelijk om te gaan besluiten of dit vandaag nog steeds goed is dan wel gedateerd. Van mij krijgen ze het voordeel van de twijfel, vooral dankzij tracks als de classic rocker (Hi)Jack The Bone en – daar heb je The Killers opnieuw – High Expectations.
The Deaf Dollatrs krijgt op Singularity niet bij elke voorzet de bal voorbij de doelman, maar het spelplezier maakt dat je fan wordt.