The Disaster Area – Alpha // Omega

Gitarist Franz Apfelbeck kan zich niet herinneren dat ze als The Disaster Area niet samen muziek hebben gemaakt. De naam The Disaster Area bestaat pas sinds 2012 en met het debuutalbum Sell Your Soul wist de band al naamsbekendheid te krijgen. Dat is misschien ook de reden dat Christoph Wieczorek (Annisokay) zich met het nieuwe album wilde bemoeien. Niet alleen zorgde hij voor het mix en masterproces, maar hij deed ook een gastbijdrage op het gevoelige Fade (Omega). Een compositie die symbool staat voor het onvermijdelijke einde van ieders leven.
Daar tegenover staat Reborn (Alpha) dat juist voor een begin staat. Een begin van het leven, maar ook de re-start van een leven na het overwinnen van een ziekte. Misschien minder gevoelig dan Fade neergezet, maar wel met een portie energie in zich en met de juiste metalcore-elementen op de goede momenten. Daar is The Disaster Area over het algemeen dan ook goed in. Ze weten op Alpha // Omega het krachtige met het melodieuze te combineren. De alpha van het album Deathwish is uiterst krachtig neergezet. Het start met een riff en hakt er meteen goed in, vooral de declamatie van het woord Deathwish komt meteen binnen. Het is dan ook één van de favoriete composities op het album en dat komt zeker door de mooie balans tussen kracht en melodie. Het daaropvolgende Foxhunt, dat enigszins lijkt op Bitter Sweet Symphony van de Verve in het begin, is een mooi vervolg op Deathwish. The Disaster Area weet hier lekker te spelen met het tempo wat het geheel ten goede komt.
Met Kingdom Come en The Serpent (dat beide een christelijke metafoor lijken te zijn) laat de band horen dat ze een professioneel metalcoregeluid weten neer te zetten. Ook hier is de afwisseling tussen kracht en melodie dominant aanwezig en zetten de heavy breakdowns het geheel in de vierde versnelling. The Serpent heeft daarbij een sterk tussenstuk waarin vooral het drumwerk prominent en lekker is neergezet.
Al eerder werd de compositie 0800-111-0-111 naar voren geschoven als nieuw geluid maar zeker ook als maatschappelijk statement. De band vraagt hier aandacht voor de hulplijn voor mensen die lijden onder een depressie en hier de mogelijkheid hebben om erover te praten. Muzikaal gezien is het spanningsveld sterk neergezet. Aan de ene kant krijgt het krachtig de aandacht terwijl de gitaarmelodie een licht tegenwicht verzorgt.
Callout ligt qua karakter meer in het verlengde van Deathwish en sluit voor mij het album mooi af, want de echte afsluiter Escape (From Hell) vind ik niet heel sterk. Vooral zangtechnisch spreekt het me totaal niet aan. De omega van het album had wat mij betreft dan ook wel achterwege mogen blijven.
Over de hele linie echter is alleen Escape (From Hell) een misstap op een sterk album waarbij The Disaster Area wel goed van zich laat horen.