The Dukes – Victory

The Dukes brengen deze maand het debuut genaamd Victory uit. Deze vier fransmannen leveren ons een 13 track tellende plaat met daarop welgeteld één slecht nummer, ‘n grote diversiteit in de overige twaalf en over het geheel gezien een kneiter van een album. Stop met het lezen van deze review, ren naar uw lokale platenboer en schaf dit rock monster direct aan.
De vier heren weten een fijne lijn te leggen tussen catchy pop deuntjes en het wat rauwere geluid (van voornamelijk de stem en gitaar) wat met grote regelmaat komt bovendrijven. Opener Low Men en de later voorbij stomende The Mangler en Aftermath zijn uitstekende voorbeelden van het rauwere geluid van The Dukes.
Low Men vangt aan met een lekker pop melodietje,  recht toe recht aan clean zanglijn met simpele drum en gitaar riff eronder en een catchy refrein. Dit slaat na ruim twee minuten om. De distortion op de ritme gitaar gaat open, de zang verdwijnt enigzins naar achteren, maar wordt geaccentueerd doordat het van clean naar schreeuw gaat en men geeft over de gehele linie een tandje extra.The Mangler zal met z’n stampende drums en smerig ‘vol open’ reffrein live menigeen omver blazen. Aftermath opent gelijk zonder rem met een perfect op elkaar afgestemde tweestemmige tekst en behoudt de vuige rock sfeer het gehele nummer dankzij veelvuldig gebruik van effectpedalen waarbij gemakkelijk aan de White Stripes of Dead Weather gerefereerd kan en mag worden.
Los van het ruwere werk steken de pop invloeden op Victory ook vaak de kop boven. Nothing in this World zuigt je onmiddelijk in een duistere melancholische sfeer dankzij ’t minimalistische gitaarwerk en het haast gefluisterde “i could never stay anywhere/there is no more anger that i can take” van frontman Shanka. Het nummer weet je naarmate het vordert met behoudt van de minimalistische insteek helemaal te grijpen en laat je niet meer los alvorens de laatste klanken eruit zijn geperst. In Heirs of Icarus proberen de heren hetzelfde te doen, echter ditmaal zonder succes. Het nummer biedt weinig samenhang en de gitaar en zang klinken erg inspiratieloos. Snel vergeten. De titel track Victory weet een heerlijk catchy pop geluid te brengen. Een vrolijke southern-feel riff opent het nummer. Wat volgt is een lekker up-tempo nummer met absolute hitpotentie.
Het debuut van The Dukes doet mij in veel opzichten aan Thank you, Happy Birthday van Cage the Elephant denken. Het is wellicht een plaat met minder extreme, maar het biedt dezelfde grote diversiteit in nummers. Voornamelijk het gitaarwerk en de zang springen er heel erg uit in de positieve zin van het woord. Het kost ook geen enkele moeite om de invloeden genoemd op de website terug te horen in de muziek. De combinatie tussen pop en het ruigere waar Nirvana in excelleerde, het zwaar op effecten leunende vuige gitaarwerk a la The White Stripes en The Death Weather of het melancholische waar The Velvet Underground regelmatig in verzonk.
Victory zal afgezien van Cage the Elephant’s tweede wel eens dè rock plaat van het jaar kunnen worden, en het zou mij persoonlijk zodoende niet verbazen als wij de komende jaren veel van dit gezelschap gaan vernemen.
http://www.thedukesmusic.com