Nog steeds zijn Lynch, Pilson, Mason en Brown de namen van de muzikanten, maar toch is er een nieuweling. Drummer Mick Brown heeft besloten het toerleven voorlopig vaarwel te zeggen en is vervangen door, jawel, zijn jongere broer Steve. Jeff Pilson en Lynch kenden hem al uit de Dokken-jaren met Mick Brown en zijn stijl bleek ook weinig te verschillen van die van zijn broer en dan is één en één twee. Voor de rest veranderde er weinig. Nog steeds schrijven Lynch, Pilson en Robert Mason de songs en met een inmiddels vermaard producer als Jeff Pilson in de gelederen is de vraag wie het album gaat produceren ook een no-brainer.
En inderdaad gaan ze lekker door waar ze met het debuut gebleven waren. Smakelijke, goed in het gehoor liggende hardrock, met het gitaarspel van George Lynch en de klassieke eighties-hardrockstijl van zingen van Mason als blikvangers. Bij de twaalf tracks zit er werkelijk niet één vuller tussen. Net als bij het vorige album worden er geen verrassende nieuwe paden betreden, maar is het wel weer iedere keer bovengemiddeld goed. Lynch is zo’n gitarist die de riffs zo uit zijn mouw lijkt te schudden, en die vervolgens in het eindproduct voorziet van het ene na het andere detail, of het nu een proggy loopje, een vlijmscherpe mini-solo is. Waar Lynch de details niet aanbrengt zijn het wel fraaie koortjes of een fijn knorrende basgitaar. Deze mannen zijn verdomd goed in hun vak, en dat hoor je er aan af.
Net als het debuut is Phase 2 klassieke hardrock in een wat modernere productie. Het snoepje van de dag worden ze er niet mee, maar als ze dit niveau vast kunnen houden zullen ze het wel een stuk langer uithouden. En terecht.
The End Machine op Facebook