In de jaren tachtig zaten drummer Robert Hutchinson en bassist zanger Jeff Brewer in dezelfde progrockband, Holding Pattern, zij het niet tegelijk. Van samenwerken kwam het pas in 2013. Van wat ze wilden doen hadden ze een prima idee, maar de muzikanten vinden bleek lastig. Toen ze eenmaal daadwerkelijk hadden besloten de studio in te duiken vonden ze gitarist Bryan Collin en dankzij de studio-eigenaar/engineer vonden ze in Chris Dabbo een toetsenist. The Far Cry was compleet.
Dat het project een lange adem vergde blijkt ook uit het feit dat tussen de tracks er een uit de Holding Pattern-dagen zit – uit 1983! Grappig detail is dat die door het spoken word-element iets moderner klinkt dan de rest. Maar goed, de heren blijken vooral verzot uit de prog uit de jaren zeventig en tachtig en merk je aan alles. Lange, lange tracks (drie dik boven de tien minuten) en het betere muzikale gefieper, waar je veel King Crimson en vooral Yes in herkent. Tegelijkertijd hoor je ook modernere invloeden als Saga, Spock’s Beard en zelfs Dream Theater. Dat klinkt misschien minder aardig dan het bedoeld is. Er is echter geen enkele reden om niet positief te blijven: de heren weten het namelijk ook in de lange tracks mét dat gefieper echte liedjes te houden en dat is iets waar voornoemde bands ook niet altijd in slagen.
Want tussen al die invloeden en de herkenning van Chris Squire-baslijntjes, King Crimson-riffs, Emerson, Lake & Palmer-pianopartijen, Saga-gitaar/toetsenduels, Marillion-gitaarpartijen en Spock’s Beard-melodieusheid hoor je vooral een band met ongelooflijk veel plezier en overtuiging musiceren. Hoe overduidelijk de invloeden ook zijn, ze combineren het tot iets wat op zichzelf staat en zowel in de tracks als op het hele album een variatie en spanningsboog heeft die maakt dat je zonder enige inspanning dik een uur geboeid blijft luisteren. Virtuoos en boeiend gaan niet altijd samen in de prog, maar hier wel.
The Far Cry website