Vanaf de eerste seconde is het precies raak. Het titelnummer staat meteen garant voor een adrenalineverhogende compositie waarin het geluid van The Five Hundred met precisie uiteen wordt gezet. Dat betekent dat stevige en agressieve grunts worden afgewisseld met sterk neergezette clean vocals. Wat dat betreft weet Jonathan Woods-Eley te overtuigen. Maar zijn zang is slechts de belangrijke kers op de taart. Op de EP The Veil wist drummer Kelsey James al op te vallen door zijn retestrakke drumwerk. Ook in Bleed Red is zijn rol een heel belangrijke. Het is trouwens fraai wanneer het gitaarwerk van Paul Doughty en Mark Byrne even naar voren wordt getild en Kelsey daar met een licht afwijkend ritme nog meer kleur aan geeft. Met de eerste single Smoke & Mirrors vervolgt The Five Hundred de muzikale tocht. Deze compositie wordt gekenmerkt door een heel sterk refrein dat in je hoofd blijft hangen en ingebed ligt tussen enerverende en krachtige coupletten. Hier is het gitaargeluid prominent op de achtergrond aanwezig en wordt er danig gespeeld met ritmes wat het geheel spanning en kracht biedt.
Buried mag dan wat rustiger van karakter zijn en vanuit de metalcorebasis wat grungeinvloeden kennen. Ook deze compositie is sterk opgebouwd en in de refreinen weet Jonathan door een verhoging van zijn stemgeluid de aandacht mooi te versterken.
Oblivion en The Noose vervolgen het album op een sterke manier. Er wordt de luisteraar geen genade geboden. Je gaat mee op de trein en wordt genadeloos om de oren geslagen met de mix van ritmes, agressieve riffs, een sterke ritmesectie en fraaie zangmelodieën die zich ergens tussen de metalcore en grunge bevinden. Jonathan laat zich niet onbetwist en de riffs die Paul en Mark op de luisteraar afvuren zijn ook hier trefzeker. Tenminste totdat je Reclusive hebt gehoord waar het lijkt of de compositie met een dijk van een breakdown start, want dan weet je dat er altijd een overtreffende trap is. Door de hele compositie heen is het al genieten van een stevige riff, maar naar het einde toe zorgt de staccatoriff en dito drumwerk voor een ervaring alsof je onder een heipaal ligt te headbangen.
The Five Hundred weet nu al te overtuigen met sterk en agressief muziekwerk. Toch laten ze in Seduced By Shadows en The Narcissist horen dat ze in de melodie ook een meeslepend karakter weten te vermengen waarbij de geestestoestand heel even op een ander spoor wordt gezet.
De uitersten van The Five Hundred komen naar het einde van het album extra constrasterend terug. In I Am The Undead wordt er stevig van leer getrokken. Is de samensmelting van subliem en krachtig drumwerk met flinke tempoaccenten en het gitaargeweld een mooi decor voor de zang van Jonathan die alle registers even opentrekt. Het afsluitende Circles (dat precies even lang duurt) heeft dan weer een rustiger karakter. De spanning wordt in de coupletten met wat lijzige zang mooi opgebouwd naar krachtige refreinen. Het krachtige ontaardt hier niet in spijkerharde metalcore. Daar zorgt het gitaarwerk dat passievol wordt gespeeld wel voor, maar zeker ook het heldere stemgeluid van Jonathan die hier laat horen dat hij tot hele mooie dingen in staat is en dat grunts niet altijd nadrukkelijk aanwezig hoeven te zijn om een sterke maar gevoelige sfeer te creëren.
Bleed Red vervult mijn wensen op velerlei gebied. Allereerst was ik een liefhebber van het geluid van The Five Hundred en dat gevoel hebben ze weten te verstevigen en versterken. Daarnaast spelen deze vijf Britten metalcore zoals ik het graag hoor. Namelijk met een goed gevoel en evenwicht voor afwisseling in tempo, intensiteit en gevoel. Spijkerhard, agressief, melodieus en gevoelig. Een uitstekende combinatie en het zal me verbazen wanneer dit album niet in mijn jaarlijst voor gaat komen.