In 2017 weet The Five Hundred me te treffen met de EP The Veil en met het debuut Bleed Red begon mijn muzikale relatie meer vorm te krijgen met deze Britse band. Lagen persoonlijke ervaringen op Bleed Red meer in het centrum, met de opvolger A World On Fire in 2021 keek de band meer over de eigen grenzen en werden maatschappelijke problemen naar het tekstuele centrum getrokken.
Op het derde album Ghostwriter maakt de band zich nog altijd zorgen over de dystopische glijdende schaal waarop de wereld zich in evenwicht probeert te houden. Thema’s als maatschappelijke ineenstorting, menselijke wanhoop en de kwetsbaarheid van vrijheid onder het verpletterende gewicht van onderdrukking zijn de grondslag van de boodschap die The Five Hundred je mee wilt geven.
Hoewel het allemaal misschien niet rooskleurig lijkt weet The Five Hundred dat, zoals we gewend zijn, te verpakken in heerlijke metalcore. Realiteit in een bijzonder smakelijk muzikaal jasje. The Death Of All We Know symboliseert dat als eerste. De compositie is uitstekend opgebouwd en daarmee weet The Five Hundred steeds op de juiste momenten het juiste gevoel naar boven te brengen. Een soort van breakdown is rustig ingezet op de goede plaats en het refrein is zo aanstekelijk dat je al snel meezingt.
De oorspronkelijke vonk is dan alweer uitgegroeid tot een flinke vlam en in Rainmaker laat de band weer een zien en horen dat ze uitermate goed zijn om een gebalanceerd stuk muziek neer te zetten waarin melodie, emotie en kracht in evenwicht zijn. Rainmaker eindigt lekker vet en loopt over in Ruin, dat als bruggetje naar New World overgaat. Wat meteen opvalt is het sterk opzwepende drumwerk dat New World siert en snelheid geeft. De contrasten in New World zijn scherper neergezet. In de coupletten maakt The Five Hundred gebruik van een goede gruntpartij en wat elektronische subtiele elementen. Het refrein is daarna enorm melodisch en de emotiefactor stijgt hier enorm. Na tweeëneenhalve minuut beweegt de compositie zich in een muzikale luwte en zorgt een stuk zang ervoor dat de spanning weer opgebouwd wordt. Dat werken naar een climax krijgt meer om het lijf in In The Dark. In een golvende beweging wordt er steeds gewerkt naar uitspattingen. Aanvankelijk elektronisch aangevoerd vervolgt In The Dark zich met een minimum aan instrumenten en een max aan zang naar een krachtig stuk muziek met uiteindelijk een zwaartepunt waarin de grunt weer losgelaten is.
De bewezen formule is in Dragged Out verder uitgewerkt. De fijne compositie heeft een meer alternatief ritmestuk en de momenten van rust en kracht zijn wederom goed aanwezig.
The Five Hundred kiest daarna voor een meer emotioneel stuk muziek. Bodies biedt rust en reflectie. Pas halverwege komt een meer bombastisch karakter pas meer tot zijn recht en dan nog wel op een vrij korte manier. Naar het einde zoekt de band nog een goede groove op om met Empty Hope de rust nog even wat langer vast te houden. Was Bodies al prachtig, ook met Empty Hope levert The Five Hundred een compositie op die een groter publiek zou moeten aanspreken. Het klinkt allemaal aardig mainstream en verdraaid aantrekkelijk zonder daarbij de muzikale wortels achter zich te laten. Het is nog altijd onmiskenbaar The Five Hundred. Empty Hope loopt over in 20 Days dat de tweede muzikale brug is op het album. Een brug die aan de andere kant Echoes ontmoet. Het aantrekkelijke karakter staat ook hier als een huis en liefhebbers van melodische metalcore komen hier zeker aan hun trekken. Om over “Chaos Sermon dan maar niet te spreken. Kracht, melodie en passie creëren de metalcoredriehoek.
Het album sluit af met Where Is Our Humanity? Een legitieme vraag wanneer je de nieuwsberichten per dag ontvangt. De a-capellastart zet je aan het denken. Je mag dan even helemaal los gaan bij het refrein. The Five Hundred zet in de coupletten de hi-hat in als volwaardig instrument en na het laatste refrein mag je nog een minuut de rust nemen om alle prikkels die je mocht ontvangen te verwerken. Een mooie afsluiter van een heel sterk album. Het is alweer het derde hele goede album van een band die op het Europese vasteland nagenoeg geen voet aan te grond lijkt te krijgen. Dat is werkelijk ondenkbaar. Deze band zou moeten touren en op de affiches moeten staan van menig festival. Wellicht dat Ghostwriter de ogen en oren van de promotors en programmamakers zal doen openen. Dat verdient The Five Hundred.