Dat blijkt al gauw in openingsnummer Superman. Het is aanstekelijk, heeft een lekker tempo en heeft het ‘typische’ lo-fi geluid, waarbij de ijle productie mede debet aan lijkt te zijn. Een flinke portie distortion komt terug in Let’s Sleep 4 Ever. Klinkt vrolijker dan The Jesus And Mary Chain, maar heeft eenzelfde atmosfeer. Op de hele cd vinden we diverse stijlen terug. Het Stay Around heeft een typisch jaren zeventig geluid waarbij Doorsinvloeden het nummer richting de rockkant lijken te duwen. Een soort New-Wave formule is geinfiltreerd in Oh Yeah. Het tempo ligt hoog, de zang lo-fi en er is zowaar ruimte voor een soort improvisatie. All I Want is dan wel een verrassing. Van de jaren zeventig verschuiven we net zo makkelijk een decennium om de elektronische factor nieuw leven in te blazen. De vervormde stem past binnen een mix van elektronica (Kraftwerk) en post-punk (The Clash). Het tempo blijft hoog in Captain Of The Loveboat waar de zang niet helemaal goed tot zijn recht komt. Alsof de zang los staat van de instrumenten en boven op de master is gemixed nadat het in een wc is opgenomen. Het gebruik van het orgel is verfrissend, maar redt het nummer niet voor mij. De rust krijgt de plek in True Love aan het eind. Piano en zang dragen het nummer en voegen een wat deprimerende sfeer toe aan het geheel.
Giving Popmusic Back To The People is een prachtige boodschap en tevens een cd waar menig feestje mee opgevrolijkt kan worden door de aanstekelijke liedjes die erop geperst zijn.