Vorig jaar op Pinkpop werd het nummer ‘Biloxi Parish’ al ten gehore gebracht. Deze openbaring kon al gauw worden aangeduid als smaakmakertje. Gelukkig is the Gaslight Anthem in deze ‘flow’ blijven hangen. Want in principe is de band niet innovatief bezig. Maarja, wie gaat er dan ook een gouden formule veranderen? Nee, verwacht een Gaslight Anthem zoals je hem bent gewend. Maar wel met subtiele overstijgingen ten opzichte van voorgaande albums.
Op emotioneel vlak ligt de lat nog net eventjes hoger. Fallon lucht zijn hart meedogenloos. Met zo’n dusdanige intensiteit dat je als luisteraar niet gek op moeten kijken als er wat kippenvel begint op te dagen. De aanstichter daarvan? Absoluut ‘National Anthem.’ Want waar het hele album gedomineerd wordt door de elektrische gitaar, daar is de afsluiter van het album volledig acoustisch. Inclusief een arsenaal van strijkinstrumenten. En als je goed luistert, kun je de band ook betrappen op het toevoegen van piano.
Verder ontstond binnen de band een verlangen om meer terug te keren naar de punkroots van de band. Dus verwacht een album dat meer lijkt op Sink or Swim. Met name het middenstuk van het album. Het beginstuk van het album, pakweg de eerste vijf nummers, zijn van pure klasse. Daarna gaat er een vleugje memorabiliteit verloren. Maar wil je een écht slecht nummer bespeuren? Dan moet je zoeken totdat de wereld is vergaan. Handwritten is een plaat geworden, die volwassener klinkt dan ooit tevoren en dat gecombineerd met een opname die van erg hoog niveau is. Brian Fallon had eigenlijk niks te vrezen, want al was er écht sprake van een uitputting van inspiratie, dan is hij de enige geweest die dat heeft gemerkt. Het beste werk van the Gaslight Anthem tot nu toe.